‘Ze’

In deze tijd ben je wel eens toe aan een boek met vrolijke verhalen, dus ik was erg benieuwd naar dit nieuwe boek van Adriaan van Dis. Ik ben momenteel erg geïnteresseerd in boeken en verhalen over Indië, omdat dit echt een onderbelicht onderwerp is in onze samenleving. Uit mijn middelbare school tijd heb ik goede herinneringen aan Bezonken rood als mijn eerste kennismaking met deze schrijnende periode.

In het boek van Van Dis schrijft hij in de verschillende verhalen over zijn ervaringen met zijn Indische verleden of die van zijn ouders. Heel mooi om daar zo over te lezen. Maar hij behandelt ook andere onderwerpen, zoals in Gutmensch. Daarin willen hulpvaardige, blanke Nederlanders asielzoekers helpen. Ze doen hun best, maar lopen er al snel tegenaan (en dat is volgens mij echt herkenbaar ook in deze tijd) dat er te veel aanbod van hulp is en te weinig hulpvragen en dat deze ook vaak niet bij elkaar aansluiten. Er is veel miscommunicatie; om nog maar te zwijgen over de vooroordelen die ook al gauw weer om hoek komen kijken. ‘Ze’ zullen wel niet komen, zeggen de buren al gauw als de uitgenodigde asielzoekers niet op komen dagen voor een diner.

Ik vond trouwens niet alle verhalen even vrolijk, maar dat ligt minder aan de verhalen misschien en meer aan mijn interesse in de onderwerpen. Zo kwam ik niet echt door het laatste verhaal (De rat van Arras) heen, omdat het veel ging over kaarten leggen en reïncarnatie en ik kan niet zo goed tegen deze onderwerpen. Het verhaal over de Pannenman vond ik daarentegen wel geweldig. Hoe een man kook voor de bewoners van een verzorgingstehuis met dementerende. Het is vlot geschreven. Ook de Zwitser is prachtig geschreven. Vlagduin vond ik wel weer wat minder, omdat het geschreven is in korte zinnen en minder verhalend.

Al met al wel leuk om te lezen en dus vasthouden de verhalen die je boeien en de anderen eventueel wat scannend lezen. Ik heb er wel weer van geleerd. Ook mooi hoe Van Dis pijnlijke onderwerpen en ervaringen op een luchtige manier op papier weet te zetten.