Leuk maar tegenvallend verhaal

In dit derde boek van Hendrik Groen gaat het niet over de avonturen in het bejaardentehuis, maar over een weggesukkelde burgerlijke man die ontslagen wordt, maar er een erg riante ontslagvergoeding uit weet te slaan. Deze gebruikt hij om zijn eigen dood in scène te zetten: iets waar het boek om draait. Al vrij snel wordt duidelijk dat het hierom gaat, en dit sukkelt het hele boek zo door.

Doorsukkelen: dat is denk ik wel een erg toepasselijk woord. Hoewel Groens schrijfstijl nog steeds makkelijk wegleest, kabbelt het verhaal vooral door. Pas op de laatste derde tot kwart, wanneer de begrafenis dichterbij komt, begint het pas echt op gang te komen. De personages zijn allemaal uitgeblust en dat merk je ook. Helaas druppelt dat ook door naar hun ontwikkeling: die is ook niet echt om naar huis te schrijven. En ook het verhaal zelf is niet heel denderend: doordat de personages niet echt heel lekker uit de verf komen, mist het verhaal de pit die het toch wel nodig heeft. Nu sukkelt het gewoon een beetje door.

Op zich is het geen verkeerd verhaal. Het leest lekker weg, het is interessant, er komen zeker over de uitvaartbranche interessante feiten langs en er zitten wel wat leuke wendingen in. Maar zeker in vergelijking met Groens eerdere boeken vind ik dit een tegenvaller. 2,5 sterren.