Doorworstelen...

Tja, na het lezen van het ijzersterke Desperation was ik nieuwsgierig geworden naar dit boek. De regelaars heeft heel veel met Desperation te maken, maar ook weer niets. Ze krijgen te maken met hetzelfde kwaad Tak en dezelfde personages, maar in een soort spiegelwereld. Want de personages kloppen niet meer. Bijvoorbeeld: een kind uit Desperation is nu de vader met als kinderen zijn ouders uit het vorige boek. Het zijn ook óntzettend veel personages. De hele straat komt in een sneltreinvaart aan bod. Ik moest me door het eerste kwart echt heen worstelen. Dat gaat helaas ten koste van de spanningsopbouw. Op zich zit het verhaal, hoe bizar ook, best goed in elkaar. Dat het kwaad zich via een autistisch jongetje probeert te verspreiden in een kleine doorsnee wijk. Ook de fragmenten uit het dagboek van de Tante van het jongetje zijn sterk. Maar het blijft wat onsamenhangend, kent weinig diepte en je mist de binding met personages. Het einde kent dan wel weer een typische King weerspiegeling vanuit een andere hoek. Dat geeft het een mooie, open wending.