Een ruwe parel

Eindelijk weer een boek in de winkels dat je in één adem uit kan en moet lezen. Schaduwweduwe van Christine Visser is een pareltje in de hedendaagse literatuur. Een bijzonder verhaal over een onderwerp waar vaak niet over gesproken wordt. Niet over gesproken kan worden…mag worden. Want een relatie aangaan met iemand die al getrouwd is en daar ook nog een kind van krijgen is zo’n taboe in onze maatschappij dat je eigenlijk de ultieme liefde geen enkele plek kan geven als het op deze manier zou moeten.
Christine Visser slaagt erin om haar schrijvende verhaal op te tekenen in een korte, effectieve staccato stijl met korte zinnen die iedere keer weer raken. De teksten lezen bijna ongemakkelijk, precies zoals het leven van Visser altijd geweest lijkt te zijn. Er is geen plek voor bloemrijke taal vol lyrische hersenspinsels die zich uitspreiden over een halve pagina. Dit boek is rauw, dit boek raakt, dit boek moest geschreven worden. En die urgentie druipt er vanaf. Vanaf de eerste regels weet Visser je mee te slepen, bijna mee te zuigen in een onwaarschijnlijk liefdesverhaal. Je leeft met haar mee als ongemakkelijke tiener, die altijd voor de verkeerde en vooral onbereikbare mannen valt. Een soort vreemde zelfkastijding om zichzelf keer op keer weer te onderwerpen aan iets wat niet mogelijk is of in ieder geval een helse opgave om te bewerkstelligen.
Zinnen als “ik mail mijzelf tot weduwe”, “één vrouw nog niet ongelukkig, de ander gelukkiger dan ooit”, “mijn man is dood, maar ik ben niet zijn weduwe” en “ik aai hem door het zand heen”….stuk voor stuk krachtige pareltjes die je doen sidderen, die je doen nadenken over je eigen leven en je eigen keuzes.
Het boek leest en voelt bijna als een schilderij van Matisse, korte, slimme streken, krachtig en gedurfd. Matisse begon zijn schetsen en voorstudies altijd heel gedetailleerd, om de beeltenis en alle kleuren en vormen langzaam weg te pellen, waardoor de werkelijke en keiharde essentie uiteindelijk tevoorschijn komt. Ik heb van iedere bladzijde genoten.
Christine Visser heeft met haar debuutroman een duidelijk stempel gezet. Dit boek vraagt erom om gelezen te worden, zoals het verhaal van Christine erom heeft gevraagd om eindelijk verteld te worden.