Een beleving op zich

Izzo schreef een prachtige trilogie rond ex-politieman Fabio Montale. Na eerdere delen Teringzooi en Chourmo ligt in mei 2004 Solea in de boekhandel. De trilogie is schitterend werk, een absoluut hebbeding voor iedereen die de combinatie spanning en topliteratuur weet te waarderen.

‘Daar kon je mijn leven mee samenvatten, met ‘dat had ik moeten doen’,’ bedenkt Fabio Montale zich in Solea. De sympathieke vijftiger verloor zijn beide jeugdvrienden, zag de vrouw van zijn leven vertrekken en gaf zijn job als agent op. Gelukkig zijn zijn materiële behoeften niet zo groot: het licht van Marseille, de zorg van buurvrouw Honorine, het café van Fonfon, een aftandse auto, een oude vissersboot en een bescheiden spaarrekening. In het begin van Solea schijnt het terug in orde te komen met zijn emotionele behoeften. Hij ontmoet Sonia en weet op het moment dat haar grijsblauwe ogen zich in de zijne boren, dat het met deze vrouw menens is. Op datzelfde moment heeft Fabio echter al een zekere hoeveelheid Pastis achter de kiezen. Bij het ontwaken vindt hij op de tafel een briefje: ‘Je was stomdronken. Jammer. Bel me vanavond. Een uur of zeven. Zoen.’ Terwijl zijn houten kop zich vult met plezierige beelden over Sonia, gooit zijn oude vriendin Babette Bellini roet in het eten. Fabio leerde deze journaliste kennen toen hij nog agent was. Ze hadden een kortstondige seksuele relatie en zijn vrienden gebleven. Babette week uit naar Rome waar ze probeert de structuren van de maffia bloot te leggen. Fabio hoorde een hele tijd niks van haar, maar als hij een dreigtelefoontje uit de onderwereld krijgt, vermoedt hij dat haar onderzoek succesvol was. Hij, Fabio Montale, wordt vriendelijk doch dringend verzocht Babette op te sporen. En hij kan zich best een beetje haasten. Hoezeer dat laatste gemeend is, blijkt als Fabio Sonia rond een uur of zeven belt... Vanaf dat moment is Fabio uit op wraak. Samen met commissaris Hélène Pessayre probeert hij Babette te bereiken en de maffia te slim af te zijn. Hierbij brengt hij mensen in gevaar die hem het meest dierbaar zijn.

Izzo lezen is een beleving op zich. Je voelt de verzengende hitte en de deugddoende zeebries, ruikt het mediterraan eten, ziet talloze kleurrijke personages, hoort de wind in de platanen... Kortom: Izzo brengt het zuiden naar je toe. Zijn verhalen zijn minder zonnig. Teringzooi is wel het zwartgalligste boek dat ik ooit tegenkwam. Chourmo is lichtvoetiger. Solea sluit aan bij Chourmo, hoewel de machteloosheid van het individu tegen de georganiseerde misdaad als een loden deken over het boek hangt. Je vraagt je voortdurend af of onze held het gaat halen. De combinatie van spanning, sfeer en ijzersterke personages brengt Izzo in een weergaloze taal. Veel van zijn zinnen lijken poëzie. Izzo lezen is een genot. Een auteur om te lezen en te herlezen. Dik vijf sterren. Mijn persoonlijke favoriet.