Bedrieglijke eenvoud

Andrea Camilleri heeft er al meer dan tachtig zomers opzitten, maar hij blijft lekker aan de gang. Na een carrière als regisseur en scenarist bouwt hij op zijn oude dag nog een stevige reputatie uit als de bedenker van de ongelooflijke commissaris Salvo Montalbano. Deze Montalbano woont op Sicilië waar hij laveert tussen de machtige maffia en de vele nitwits die het Siciliaanse politionele en justitiële apparaat rijk is. Hij houdt van lekker eten, van zwemmen in de zee en ook wel een beetje van Livia, zijn vriendin op afstand.

In Verstikkende zomerhitte speelt Livia een grote rol. Montalbano had beloofd om de maand augustus aan haar te spenderen, maar er kwam een kink in de kabel. Livia’s verwachte woede-uitbarsting komt er niet, in plaats daarvan sommeert ze Salvo om een huis te huren op Sicilië waar ze samen met haar vriendin en diens gezinnetje de vakantie kan doorbrengen. Op de valreep vindt Montalbano een schitterende villa: bijna nieuw, met prachtig uitzicht op zee en een privé toegang tot het strand. Livia en haar vriendin zijn in de wolken, tot Livia’s zoontje, de driejarige Bruno, verdwijnt. In de zoektocht naar Bruno vindt Montalbano meer dan hij wil. De villa heeft verborgen vertrekken en in één van die vertrekken staat een kist. Nieuwsgierig als hij is, opent Salvo de kist... Even later stuiven de vrolijke vakantiegangers verontwaardigd het huis uit met een woedende Livia in hun kielzog. Montalbano blijft verweesd achter op het bloedhete Sicilië en moet alles op alles zetten om een oude moordzaak op te lossen.

Hij doet het keer op keer, de onovertroffen Camilleri. Hij vertelt een schijnbaar rechttoe rechtaan verhaal in de hem kenmerkende eenvoudige taal en met de door hem geschapen heerlijke personages. De capriolen van telefonist Catarella en de pogingen van Montalbano om in de verzengende zomerhitte het hoofd koel te houden, leiden tijdens het lezen meer dan eens tot hardop gegniffel. Maar tegelijkertijd schetst Camilleri een wrang beeld: sommige mensen wanen zich onaantastbaar, op de weegschaal van vrouwe Justitia heeft niet iedereen hetzelfde gewicht, veilig werken wordt uit economische overwegingen aan laarzen gelapt en zoals altijd betalen de zwakkeren daarvoor de rekening. Zware kost, maar Camilleri serveert het uiterst luchtig, waardoor zijn boeken niet te versmaden lekkere hapjes worden. Het is moeilijk om er genoeg van te krijgen. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl)