Prachtig geschreven én prachtig vertaald

Het einde van de eenzaamheid van Benedict Wells. Het boek, van oorsprong Duits, is niet alleen erg goed geschreven, maar ook heel mooi vertaald. Het boek is tevens boek van de maand geweest bij De Wereld Draait Door in april dit jaar. Een prachtige roman die mij vanaf het begin meteen raakte. Ik was er in begonnen zonder de achterflap te lezen of maar te weten waar het boek over ging. En dat werkte voor mij perfect. Het niet weten waar elke stap in het verhaal naar toe zou leiden maakte dat ik helemaal in het verhaal op kon gaan. Als je dat ook wilt, moet je nu stoppen met lezen! Want anders *spoiler alert* kom je er toch achter waar het boek over gaat.

Het verhaal begint op het moment dat Jules Moreau na een zwaar motorongeluk in het ziekenhuis wakker wordt. Herinneringen aan zijn jeugd komen boven. Op jonge leeftijd verloren Jules, zijn zus Liz en broer Marty hun ouders bij een auto-ongeluk in Frankrijk. Alle drie gaan ze anders met het verlies om en dreigen daardoor uitelkaar te groeien. Marty veranderd van een zelfbewuste durfal in een onzekere, teruggetrokken jongen.

De raadselachtige Alva is de enige bij wie hij zichzelf kan zijn. Toch raakt hij ook haar kwijt, maar ze verdwijnt nooit echt uit Jules gedachten. Jaren later vinden ze elkaar terug en lijken de verloren tijd in te kunnen halen. Tot dat ze door het verleden ingehaald worden.

Jules blijft zich afvragen hoe alles gelopen zou zijn als hij andere keuzes gemaakt had in het leven. Wat als hij geen ruzie met zijn vader had gehad, kort voor diens vertrek? Wat als hij Alva niet uit zijn leven had laten wegglippen?

Dit prachtige verhaal raakt alle dingen waar een ieder in het leven mee te maken krijgt. Verlies, verdriet, angst, onzekerheid, vriendschap, eenzaamheid en liefde.