Mijn moeder, mijn kind

De lezer maakt kennis met een oude(re) moeder en haar volwassen dochter. Bij de moeder is alles ‘of niet goed of verkeerd’. Dat maakt haar zeker niet sympathiek. De dochter gaat met haar moeder naar huisarts en specialisten, maar steeds wordt subtiel duidelijk gemaakt dat de verhouding tussen de moeder en haar dochter niet normaal is.

In de loop van het boek wordt duidelijk dat moeder, na het verongelukken van haar man op jonge leeftijd (Trees heeft geen herinneringen aan haar vader), Trees en haar broertje jarenlang van de ene man naar de volgende gesleept heeft, afgewisseld met verblijven bij haar zus, waar ze steeds na verloop van tijd weer weg moesten omdat de situatie tussen de zussen onhoudbaar werd. Hun moeder lijkt zich nooit afgevraagd te hebben of dit het juiste leven was voor twee jonge kinderen.
Trees en haar broertje hebben duidelijk geen veilige en beschermde jeugd gehad. Vermoedelijk zouden ze tegenwoordig wegens verwaarlozing uit huis geplaatst zijn.

Het boek wisselt tussen verschillende tijden en tussen personages: Trees schrijft over het nu, waarin ze plichtmatig voor haar moeder zorgt en over haar jeugd, waarin ze dat feitelijk ook al deed. Soms gaat het over de gevoelens van Trees en soms gaat het over de (beperkte) gevoelens van haar moeder.

Heel mooi om te zien is dat in de loop van het boek allerlei gevoelens en verhoudingen gaan schuiven: naarmate de moeder ouder en zieker wordt, wordt ze meer afhankelijk van haar dochter, maar gaat ze ook vaker aangeven dat ze blij is met de zorg en de aandacht. En bij Trees zie je dat het zorgen voor haar moeder minder plichtmatig wordt, en meer vanuit haar gevoel komt.
Zoals in het boek staat “Hoe ouder ze wordt, hoe meer onze omgang gaat passen bij een situatie die altijd al normaal was”. Triest, maar een prachtige illustratie.

De moeder takelt steeds verder af, tijdens welk proces Trees zich steeds meer gaat realiseren dat ze (de zorg voor) haar moeder enorm zal gaan missen.
Het onvermijdelijke einde brengt de schrijfster tot de opmerking
“Mijn moeder, mijn kind. Ze is dood.
Wat blijft is liefde.”