'Luchtig' niet altijd waarheidsgetrouw

Hugo Borst confronteert de lezer met voor velen pijnlijk herkenbare situaties, veroorzaakt door het stukje bij beetje inleveren van eerst mobiliteit en daarna zelfstandigheid bij het ouder worden. Vervolgens het lichamelijke en/of geestelijke verouderingsproces in het laatste stadium van het leven met alle onaangename - en soms mensonwaardige - aspecten van dien. Het boek geeft dat proces tamelijk gedetailleerd weer maar toch blijft het tot op zekere hoogte luchtig door het gebruik van humor en relativeringsvermogen. Het feit dat het hebben van een naaste in een zorginstelling enorm veel energie kost, die opgaat aan overleg (met de zorginstelling en daaraan gerelateerde instanties, met verzekeraars, en niet te vergeten met familieleden) komt echter in het boek niet terug. Dit maakt het geheel minder evenwichtig. Natuurlijk verandert je liefde voor een persoon niet met zijn of haar mate van afhankelijkheid, maar je kunt wel erg verdrietig en moedeloos worden van de totale situatie en je pogingen om alles goed te regelen.