Pareltje

Ik was begonnen aan dit boek, maar kon t niet meer wegleggen. Regelmatig hardop moeten lachen, maar nog veel vaker flink moeten huilen. De rauwe pijn van rouw, de strubbelingen van Pelle en zijn moeder, de liefdevolle boodschappen van zijn vader, je beleeft het allemaal mee.

De laatste grote ontwikkelingen vond ik een beetje afgeraffeld en, hoewel je het al aan zag komen, voelde het een beetje 'aangeplakt'.
Ook vond ik het boek een beetje abrupt eindigen. Ik was nog niet klaar met Pelle en wil weten hoe het verder gaat! Daarbij blijft je met een prangende vraag zitten; wat zijn nu die zwaankopschroeven!
Toch moet ik nu gaan proberen te gaan slapen met dikke ogen, een snotneus en op een nat gehuild kussen...

Het is een prachtig boek en ik denk dat veel kinderen er heel veel aan kunnen hebben qua rouwverwerking en hoe om te gaan met de dood. Maar of ik het ooit kan voorlezen in de klas, zonder tranen of een tissue doos vol te snotteren, weet ik niet.