Het is knap geschreven, erg taalvaardig, erg kundig en met veel fantasie en verbeelding. Een erg naargeestige wereld en er komt weinig positiefs voort uit de mensen.

Recensie: De avond is ongemak van Marieke Lucas Rijneveld

Eerste indruk: de schrijfster is behoorlijk gestoord, tenminste als je aanneemt dat wat ze geschreven heeft biografische elementen heeft, anders heeft ze wel een heel macabere fantasie.
Tweede indruk: het verhaal doet me denken aan The Wasp Factory van Iain Banks met al zijn scenes van wreedheid, marteling en vervreemde denkbeelden, niet letterlijk maar qua sfeer en uitstraling van de vertelling
Derde indruk: het is erg goed geschreven maar ook erg vol. Er is niets in het boek dat er “zomaar” is.
Enkele voorbeelden:
1ste bladzijde.
Uierzalf tegen de vrieskou, die kwam uit een geel blik van Bogena en werd normaal gesproken ….etc.
De deksel van het blik was zo vettig, dat je hem er alleen met een theedoek af kon draaien; het rook naar ...etc.
2de bladzijde
daarnaast moesten we […] een groot glas verse melk opdrinken die meestal […] en waar soms een geelachtig roomlaagje op lag […]
3de bladzijde
Obbe roerde verveeld […] in zijn glas melk hield een vel in de lucht […] het bleef plakken als een witachtig stuk snot
17de bladzijde
Tegen uitzonderingen waren we niet opgewassen niemand kon sowieso niet op tegen de koeien […] zelfs als ze niet om de aandacht vroegen […] kregen ze […] om de uitzondering te zijn

Mijn punt is, net als bij haar gedichten zijn haar zinnen zo volgepropt dat het weinig aan de verbeelding overlaat. Er valt niets te raden. Alles is al ingevuld en dat maakt het wel eens vermoeiend. Het gaat er niet om dat haar zinnen lang zijn, dat is het niet. Het boek dat ik hiervoor las was het laatste boek van Johan Harstad, Max Mischa en het Tet offensief. Dat boek is 1.200 bladzijden met regels van af en toe een bladzijde lang. Maar daar stoort het niet. Ondanks zijn lengte voelt het niet zo aan, er is ruimte voor verbeelding. Die ruimte mis je bij M.L. Rijneveld.

Verder is het een roman over streng gelovige mensen. Ik ben niet gelovig, heb er ook geen bezwaar tegen, wie ben ik, maar ik verbaas me steeds over de vreemde wereld van de religie. Alles draait om een denkbeeldig wezen en een boek dat pakweg 2.000 jaar geleden werd geschreven en waar men houvast in zoekt in plaats van dat in zichzelf te zoeken en zich op de medemens te richten. In een interview zei M.L. Rijneveld zelf al, haar ouders spreken met god en niet met hun kinderen en met de mensen om hun heen.

Wat verontrustend is, is de wreedheid die steeds weer opduikt in het boek. Verbijsterend zoals er met dieren wordt omgegaan enmet zichzelf en de andere kinderen.

Vond ik het een goed boek?
Het is knap geschreven, erg taalvaardig, erg kundig en met veel fantasie (hoop ik) en verbeelding.
Zou ik het nog eens lezen?
Nee. Het is een erg naargeestige wereld die uit het boek spreekt en er komt weinig positiefs voort uit de mensen.