Geen plezier

Dit boek kent eigenlijk twee verhaallijnen: beschouwingen over (schilderijen van) hunebedden, en verhaallijn twee: heel veel oude-mannenpraat over corona. Zwier is zo iemand die vindt dat iedereen thuis moet zitten, binnen dus, jong en oud, totdat, tja? Het virus zomaar weg is? Er een vaccin is? Jongeren zijn ‘feestneuzen’ en mogen niet op vakantie van Zwier, want dan brengen ze het virus maar mee uit Spanje. Toeristen mogen niet naar Vlieland, want dan brengen ze daar het corona-virus maar mee. Wat een onvoorstelbaar kleingeestig wereldbeeld van iemand die zijn geld verdient met reisschrijven. Het gemopper gaat maar door, niemand doet het goed, de Zweden wel het minst. Want die hebben geen lockdown, en dat moet wel van Zwier.
Inmiddels, na corona, weten we dat alles nogal wat genuanceerder ligt. De Zweden deden het zo gek niet. Door mensen met de visie van Zwier kampt de komende generatie met torenhoge schulden, een blijvend verstoorde sociale ontwikkeling, en heeft menig jongere zelfmoord gepleegd. Zodat oude mensen op papier wat minder gevaar zouden lopen.
Het is allerminst leuk om de corona-visie van Zwier, die nu al hopeloos gedateerd aandoet, om de zoveel bladzijden weer te moeten lezen. Ik heb het halverwege het boek opgegeven. Het aanhoudende corona- gemopper van een oude man begon ernstig te vervelen.