Recensie De een zijn dood

Met de titel De een zijn dood maak ik voor de eerste keer kennis met het schrijven van Bernlef.
Ex-rechercheur Wim Terlinde verdient tegenwoordig zijn kost door het achterhalen van erfgenamen van overledenen die een geïsoleerd leven leidde. Eenmaal de erfgename achterhaalt betekent dat een mooi percentage van de erfenis voor Terlinde. Tijdens zijn speurwerk stuit Terlinde op de overledene Roderick. Het huis, waarin Roderick tijdens zijn leven verbleef, blijkt honderdduizenden euro's waard te zijn. Alle reden voor Terlinde om dit eens op een goede manier aan te pakken, echter blijkt dat deze keer minder soepel te verlopen dan voorgaande keren. Hij neemt het besluit om in dit geval gebruik te maken van een persoonsverwisseling met alle gevolgen van dien.

Terlinde's speurtocht laat de lezer, naast Nederland, ook bezoekjes brengen aan Zweden en Schotland. Bernlef slaagt er, wat mij betreft, prima in om prachtige landschapsbeschrijvingen neer te zetten. Voor mij is dit aspect dan ook van groot belang geweest bij de rating die ik gaf aan dit boek. Daarnaast vind ik het ook aangenaam als een auteur kiest voor personages die zo van de straat lijken geplukt. Mensen zoals jij en ik. Ook hiervoor krijgt Bernlef van mij een dikke pluim.

Echter.. bij het naderen van het einde miste ik iets. En dat iets was toch wel nét dat beetje extra spanning. Misschien was het er wel, maar ik las het en werd er niet echt warm of koud van. En dat terwijl er zich toch wel schokkende gebeurtenissen voordoen. Voor mijn gevoel las ik het een beetje alsof ik het maar beter achter de rug kon hebben terwijl ik daarvoor het verhaal een stuk intenser ervoer. De uitspraak (van de uitgeverij) 'een even spannende als ijzingwekkende wending' gold voor mij dan ook niet. Een aardige kennismaking met Bernlef, maar De een zijn dood is voor mij geen uitblinker. Wel is het verhaal aangenaam genoeg om in de toekomst opnieuw een Bernlef te gaan lezen.