Te veel in één boek

De samenvatting op de achterflap rammelt nogal. Jordi is geen vriend van Luca, er is geen "Luca's oude duikersclub" en het was al helemaal niet Luca's droom om die oude Bugatti boven water te halen. Sterker nog, het interesseerde hem geen r... Een feest? Onverwachte wending? Hmmm.

Het boek bestaat uit drie verschillende delen. Het eerste deel is in dagboekvorm, geschreven door de tweede Bugatti-zoon Rembrandt, een kunstenaar die zelfmoord pleegde.
Het tweede deel gaat over de zinloze moord op Luca tijdens het carnaval en is een reconstructie daarvan. Het is geschreven in de stijl van "Marco zal verklaren dat hij Luca op zijn linkerwang had geslagen. Iliya zal later zeggen dat hij hem niet in zijn buik had geschopt, maar in zijn zij." Dit gaat pagina na pagina zo door en daar heb ik dan ook een flink stuk van overgeslagen. Heel veel getuigen, heel veel details, die niks veranderen aan het feit.
Het derde deel gaat over Jordi, een goede kennis van Luca's vader. Jordi heeft een bergingsbedrijf en besluit om de Bugatti die al 72 jaar in het meer ligt boven water te halen om een positieve daad te stellen tegenover de negatieve van Luca's dood. Wat volgt is het verhaal van de Bugatti-familie.
De verbindende factor tussen deze delen is het verlies van een zoon, door de dood, maar ook door ruzie.

Het boek bevat maar 202 pagina's. Ik denk dat het sterker zou zijn geweest wanneer het laatste deel over die pagina's zou zijn uitgesmeerd. Het is nu allemaal nogal summier. Het eerste deel had ook een mooie novelle kunnen opleveren. Nu voegt het weinig toe en het tweede deel vond ik ronduit vervelend.

Het verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Het verhaal van het optakelen van de Bugatti, de familie Bugatti-feiten en de moord op een jongen door drie jongeren die niet eens wisten wat er aan de hand was, zijn allemaal echt gebeurd.

Al met al wel een aardig verhaal, maar voor mij geen topper.