ziekenhuis vol kakkerlakken

Ongelooflijke toestanden trof Jan de Hartog aan in het Jefferson Davis Ziekenhuis. Patiënten zaten dood te bloeden in de wachtkamers, de kakkerlakken dreven in de waterglazen op de nachtkastjes met de volle ondersteken ernaast, patiënten werden op matrassen gelegd in het vuil van de vorige patiënten, omdat de matrassen en lakens op waren. De bedden werden met hechtpleisters bij elkaar gehouden en de doktoren gleden uit in het bloed en de troep op de grond.
Zorgvuldig vertelt hij over het werk, de doktoren en het verplegend personeel. Ook de verantwoordelijke oprichter, de leidinggevenden van de betrokken instanties en die in het ziekenhuis zelf - hoezeer je hen ook met hun kop tegen de muur wilt slaan - worden door hem begripvol beschreven. Hij laat iedereen, ook de tegenstanders, in hun waarde. Steeds probeert hij langs diplomatieke weg een nieuwe manier te vinden om aan geld of personeel te komen. Soms heeft het enig resultaat, maar vaak loopt het dood op bureaucratie, onverschilligheid of machtswellust. Gelukkig is zijn strijd niet voor niets geweest, al moest hijzelf uit Houston vluchten. Want als laatste redmiddel beweerden zijn tegenstanders dat De Hartog wel een communist moest zijn en dat was destijds iets vreeswekkends.
Het boek is nauwelijks gedateerd. Er wordt heel veel over "negers" gesproken, maar dat was toen een normaal woord. Ook aan het feit dat de honden losliepen, merk je dat het lang geleden is. Maar het verhaal an sich heeft de tijd overleefd. Een indrukwekkend, goed geschreven boek!