Verdwenen grenzen

In "verdwenen grenzen" schets Stefan Popa het kleurrijke leven van een zigeunermeisje en een niet erkende kunstenaar uit Roemenië. Wie het boek in handen krijgt, zal de mooie omslag opvallen. De portretten van de hoofdpersonen sieren de voor- en achterkant en nodigen uit om in het boek te beginnen.

Het verhaal begint bij de omschrijving van de jeugd van de hoofdpersonen Remus en Florica. De invloed van de politiek en de zigeunercultuur wordt direct duidelijk; zij zijn een obstakel voor beide hoofdpersonen om zich te ontwikkelen. Zij vinden in elkaar de ontsnapping uit dit leven. De vlucht uit hun land van herkomst vind ik het meest spannende gedeelte van dit verhaal. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren. In Italië aangekomen proberen de hoofdpersonen een nieuw leven op te bouwen. Remus krijgt heimwee naar zijn vaderland; Florica wil er niet meer aan terugdenken. Dit lijkt op een gegeven moment een breuk te brengen in hun sprookjesachtige liefde. De achtergrond van het paar blijft ook doorspelen in hun relaties met anderen; vooral Florica vergelijkt haar relaties met haar familie vroeger. Ze probeert te ontsnappen aan de herinneringen maar uiteindelijk wordt ze er steeds mee geconfronteerd. Ze zal altijd een zigeunermeisje blijven. De beschrijving van hun tijd in Italië is duidelijk, maar naar mijn mening te uitgebreid. Deze periode had wat bondiger gekund. Uiteindelijk ontvalt Remus zijn geliefde, met als oorzaak zijn achtergrond. Deze scene grijpt je bij de keel.

Na deze periode lijkt Florica weer terug bij af te zijn. Waar ze ook zoekt, wat ze ook probeert, het ongeluk lijkt op haar lijf geschreven. Ze blijft altijd de status van de mindere houden. Haar wanhoop vertolkt zich in verwardheid, het altijd zoeken, het onrustig leven. Het is schrijnend om te leven hoe zij steeds verder afdwaalt. De vlucht naar vrijheid lijkt zijn doel nog niet bereikt te hebben. Deze zoektocht heeft zijn tol geëist. De afloop van het boek laat je met wat vragen achter. Waarom gooide ze haar telefoon weg? Zal ze nog contact krijgen met haar zoon? Het verhaal wordt niet echt afgemaakt.

Wat mij duidelijk is geworden is dat een mens nooit echt van zijn achtergrond los kan komen, waar men ook gaat en wat men ook meemaakt. Het is een deel van jezelf. De schrijver is wat dat betreft geslaagd in het overbrengen van die boodschap. Het grove taalgebruik dat biet in het verhaal lijkt te passen en de schoonheidsfoutjes in de taal, doen hier helaas wel wat van af. Het boek is een aanrader voor iemand die geïnteresseerd is in verschillende culturen.