Reynaert, niet bedriegen!: Reynaert de Vos

Reynaert de Vos is een episch dierdicht geschreven door Willem die Madocke maecte in de 13e eeuw. Het verhaal gaat over de avonturen van de sluwe en bedrieglijke vos Reynaert, die de andere dieren in het bos voortdurend voor de gek houdt en bedriegt. Het verhaal begint wanneer koning Nobel van de dieren een hofdag organiseert om te bespreken hoe ze de problemen in het bos kunnen oplossen. Reynaert, die verdacht wordt van talloze misdaden, wordt uitgenodigd om voor de rechtbank te verschijnen. Hij weet echter te ontsnappen en begint aan een reeks avonturen waarin hij de andere dieren steeds weer weet te bedriegen en te slim af te zijn. Het verhaal heeft veel lagen en kan op verschillende manieren geïnterpreteerd worden. Het kan gezien worden als een kritiek op de corruptie en hypocrisie van de middeleeuwse kerk en adel, maar het kan ook gezien worden als een waarschuwing tegen hebzucht, bedrog en egoïsme. Dat vond ik juist ook heel interessant aan Reynaert de Vos. Veel van de personages waren volgens mijn mening moreel gezien erg grijs, vaak kon je hun acties en/of de redenen erachter niet als volledig ‘goed’ beschouwen. Het verhaal zet je aan het denken. Daarnaast vind ik, ondanks hoe oud het verhaal is en dat hierdoor de tekst af en toe moeilijk te begrijpen is, dat de tekst pakkend kon zijn. Niet alleen stimuleert Reynaert de Vos om je na te laten denken over moraliteit en bepaalde idealen dat eraan gerelateerd zijn, maar wordt het vaak op een komische manier geschreven en lijkt het spot te drijven met sommige personages en situaties. Ik denk niet dat ik een verhaal uit de 13e eeuw ooit aan iemand zal aanraden (behalve als ze daar toevallig naar op zoek zijn en daarvoor een aanbeveling willen), maar het is wel een interessante verhaal om te lezen.