Spannende roman

Emily Gunnis studeerde af in journalistiek en schreef scenario's vooraleer ze zich richtte op het schrijven van een roman. Dit is haar debuutroman en niet zonder succes, al voor de verschijning werd het boek omschreven als 'de meest aangrijpende en hartverscheurende pageturner van het jaar'.
Voor dit boek heeft Gunnis zich goed geïnformeerd en ze baseerde het op ware tragische verhalen over tehuizen voor ongehuwde moeders. In 1891 werden de eerste opgericht in Engeland, de grootste piek in adoptieverzoeken was in 1968, nog niet zo gek lang geleden. Het waren vooral de Ierse tehuizen die de kroon spanden in misstanden. Er zijn ook verschillende films over gemaakt: The Magdalene Sisters (2002), The Forgotten Maggies Documentary (2009), Philomena (2013). Schrijnende toestanden. Maar het zijn niet alleen de instellingen, vaak met een religieus bestuur, die verantwoordelijk zijn. Velen werkten er aan mee of knepen een oogje dicht, ouders, ooms, artsen, juristen van de lokale overheid en adoptiebureaus.
Het boek speelt zich af in twee tijdszones. In 1956 wordt Ivy Jenkins ongehuwd zwanger, een schande. Ze wordt zo snel mogelijk naar het tehuis overgebracht waar ze zwaar werk moet verrichten in de wasserij. De leefomstandigheden zijn verschrikkelijk, veel te zwaar werk, niet voldoende eten en de meisjes worden vaak mishandelt en gestraft, van enige menselijkheid is er geen sprake.
In het heden heeft Samantha Harper een dochtertje, leeft gescheiden van haar man en woont bij haar grootmoeder, de enige overgebleven familie die ze nog heeft. Ze werkt als journaliste maar komt niet erg vooruit. En dan ontdekt ze de brieven van Ivy, ze wordt gegrepen door het verhaal en gaat er achteraan. Maar niet zonder slag of stoot, ze heeft nog weinig krediet bij haar baas en haar ex-man werkt ook al niet mee.
Wat start als een roman, begint zo langzamerhand thriller allures te krijgen. De opbouw is knap gedaan, langzaam maar zeker worden de verbanden blootgelegd en vallen puzzelstukjes op hun plaats. Maar het is niet altijd even eenvoudig om alle connecties in het juiste perspectief te blijven zien. Het vergt toch enige concentratie van de lezer.
Het meisje in de brief is een aangrijpend boek geworden ook al merk je dat de schrijfster nog niet helemaal doorgewinterd is hierin. Er is veel afwisseling en het werd spannend. Het is natuurlijk ook een dankbaar onderwerp voor zulk een boek, maar dan moet je het toch nog maar doen. Emily Gunnis mag nog boeken schrijven.