Gebroken wit raakt, ontroert en laat een blijvende indruk achter.

Gebroken wit heeft mij vooral geraakt door de
herkenbaarheid en de eerlijkheid waarmee het
verhaal wordt verteld. Vanaf de eerste hoofdstukken
voelde ik een bepaalde intimiteit: je kijkt als lezer echt
mee over Linnea's schouder terwijl ze probeert te
begrijpen waar haar huwelijk precies is beginnen
afbrokkelen. Het is geen groot drama, geen
explosieve crisis, maar juist die stille verschuivingen
maken het bijzonder herkenbaar.

Wat ik sterk vond, is dat Buckinx Linnea niet
idealiseert. Ze is onzeker, soms besluiteloos, soms te
dapper voor haar eigen goed, en precies daardoor
voelde ze voor mij als een echt mens. Ik herkende
veel in haar twijfels, hoe je kunt functioneren op de
automatische piloot, terwijl er onder de oppervlakte
iets knaagt dat je niet lang kunt negeren.

De schrijfstijl is helder en ontspannen. Buckinx houdt
het luchtig zonder oppervlakkig te worden.De
dialogen voelen natuurlijk en de sfeer blijft aangenaam, zelfs wanneer het onderwerp eigenlijk best serieus is.

Het is een roman die je niet weglegt zonder
even stil te staan bij je eigen relaties, je eigen
verwachtingen, en de vraag hoe je jezelf trouw blijft
wanneer alles om je heen veranderd.