Grimaldi's warme schrijfstijl blijft voelbaar op elke pagina.

Na het lezen van Virginie Grimaldi's eerdere werk had
ik vrij hoge verwachtingen van Groter dan de hemel.
Helaas wist dit boek mij minder te raken dan haar
eerste roman. Waar Grimaldi normaal moeiteloos
emotie, humor en diepgang verweeft, vond ik het
verhaal dit keer wat vlak en miste ik elementen die
het echt boeiend of meeslepend maakten.

Toch is het boek met zorg geschreven, en de
personages zijn sympathiek en herkenbaar. Ik heb het
uitgelezen, vooral uit respect voor de auteur en haar
schrijfstijl, die nog steeds prettig leest.

Hoewel dit boek duidelijk niet helemaal bij mij paste,
denk ik dat andere lezers het wél kunnen waarderen.
Het is een rustig, traag opgebouwd verhaal dat
misschien beter aansluit bij lezers die houden van
subtiele emoties en weinig drama. Voor mij kwam het
niet helemaal tot leven, maar smaken verschillen
en dat maakt lezen juist zo mooi.