Onbedoeld herkenbaar

De wezenmoeder speelt zich af ten tijde van de Spaanse griep in 1918 en is onbedoeld herkenbaar voor ons in deze tijd met het coronavirus. Ik heb zelfs even gewacht met beginnen omdat het verhaal zo dichtbij kwam. Scholen sloten, mensen zaten in quarantaine, in de tram moesten reizigers een mondkapje dragen, ziekenhuizen lagen overvol en de lijkhuizen konden het aantal doden niet aan. “Ik ben doodsbang voor de griep. Maar om eerlijk te zijn vraag ik me soms wel af of ik ooit weer met vriendinnen kan gaan lunchen,” zegt mevrouw Hudson op een gegeven moment, en ik met haar.
In het begin was ik niet meteen enthousiast over dit boek. Gebeurtenissen en omstandigheden werden zo gedetailleerd beschreven dat het verhaal erg traag op gang kwam. Zo beschrijft de auteur een complete kamer inclusief geur, om er vervolgens gewoon doorheen te lopen. Maar toen het verhaal eenmaal op weg was, kon ik niet meer stoppen met lezen. Vooral op het eind was het een echte pageturner, want toen gebeurde er ineens veel achter elkaar. Het verhaal bevat een aantal tegenstellingen zoals de held en antiheld, armoede en rijkdom, ziekte en gezondheid. De auteur heeft grondig onderzoek over deze periode gedaan en daarmee een goed geschreven verhaal neergezet. Het was beklemmend, schrijnend, maar ook ontroerend mooi.

Lees de uitgebreide recensie op mijn blog.