Voor mijn mooie moeder Anna.

Voor mij was het zeer een ingewikkeld boek. Een thriller? Een roman over het leven? Sorry, Patrick maakt de lezer het niet gemakkelijk. Ga ik het te verzoeken. Misschien en zeker dat ik Marvin zijn recensie had gelezen. Toch blijf ik bij mijn visie.
Laat ons al beginnen met de omschrijving van roman noir, dus geen thriller. Roman Noir: Politieroman die een realistische visie geeft op sociale omstandigheden en criminaliteit. Sorry, Patrick kan dat zeer goed. Soms dacht ik aan de schrijvers Cyriel Buysse, zeer goed gekend van het toneelstuk ´Het gezin van Paemel. Ook de kijk op het leven van deze schrijver vond ik hier terug. Ook aan Lode Zielens ´Moeder, waarom leven wij?´ Als een schrijver van een politieroman, een lezer zo ver kan krijgen dat hij vergelijkingen gaat maken met grote schrijvers uit de Nederlandse letterkunde, sorry, dat wil al wat zeggen.
In deze wereld krijgen w een politieroman die zich afspeelt in Antwerpen. Zij die Antwerpen kennen voelen zich dadelijk thuis.
We krijgen ook mooi teksten bij bepaalde momenten in het boek. Bv. bij de zelfmoord van zijn werkgever: Setphen bleef achter een van de klapdeuren meeluisteren Heaven … I´m in Heaven …. And my hart heart beats so that I can hardly speak …. When we´er out together dancing cheek tot cheek … Meer moet dat toch niet zijn.
Na het einde van Cinema Tivoli: Plots besefte hij hoe beperkt zijn leven geweest was, hoe hij al die jaren van zijn treurig bestaan de gevangene was van die verraderlijke sleur en kleine gewoontes die zijn dagen regelden.
Na de moord op zijn vader: En toen werd het stil in het huis van gramschap en ontucht.
Na een gesprek met de journalist: Stephen beweerde dar wij constant onbewust in een droom leven, terwijl de journalist dagelijks met de harde realiteit geconfronteerd werd
Muziek uit een radio: You just remember this, a kiss is just a kiss … The fundamental things apply, as time goes by …
In het epiloog keren we zelfs terug naar Jos Vande Loo zijn Coladrinkers: Sinds hij het ouderlijk huis in 1965 verliet om met langharige hippievrienden van het Conscienceplein( het pannenhuis) zogezegd van zijn pen te gaan leven. Dat zal Jan, mijn duo lezer van de Coladrinkers graag zien.
Besluit: Zeer zeker een aanrader.