Onvoorstelbaar aangrijpend

Aanvankelijk kon “De pianostemmer” van Pascal Mercier me maar matig, zelfs helemaal niet boeien en vond ik de aanpak waarmee de auteur indruk probeert te maken nogal vergezocht. Tot de flaptekst me vertelde dat Mercier een gerenom-meerd filosoof blijkt te zijn. Wie ben ik om daar neerbuigend over te doen? Ik herlas de passages die ik zo oneerbiedig had afgehaspeld en geraakte al snel totaal in de ban van dit onvergetelijk oeuvre. Het stramien, de gedetailleerde opbouw, de verrassende plots en onverwachte en onvoorstelbare wendingen, de ontroerende beschrijvingen van aftakelende ouders die wanhopig teruggrijpen naar hun kinderjaren vol dramatiek, de schrijnende passages van doffe een-zaamheid, de desastreuze gevolgen van morfineverslaving en zovele andere elementen getuigen van het magistrale meesterschap waarmee Mercier het schrijversvak beheerst.
De titel laat niet vermoeden dat de lezer gedurende meer dan vierhonderd pagina's de bevoorrechte deelgenoot mag worden van een familiaal drama
dat alle registers van het empathisch medeleven beroert.