Op het verkeerde been

In een prachtig, gelaagd jeugdboek maakt hoofdpersoon Violet (11 jaar) een schrift, waarin ze de speelavonturen met haar klasgenootjes beschrijft: het is bedoeling om met elk kind een keer te gaan spelen. De klasgenootjes zijn bijzonder, net als de avonturen. De verschillende verslagjes kunnen stuk-voor-stuk worden gelezen als parabels: ze bevatten allemaal wel stof tot nadenken en voor discussie (in de klas). Zo komt in het verhaal met Jamie Bender de vraag aan de orde of ‘nieuw’ ook altijd beter is. In het verhaal met Jamie Fles wordt de betekenis van een verzameling aan de orde: verzamel je om een verzameling compleet te maken, of gewoon voor de lol. In een ander verhaal wordt iemand op een geheim betrapt, maar dat lijkt hem weinig uit te maken: wellicht is dat niet zo’n gekke strategie, want taboes zijn nu eenmaal veel spannender en dus verleidelijker om door te vertellen. Als Violet psycholoog Ingeborg bezoekt, krijg je aanvankelijk het idee dat ze Violet onderschat, maar dit idee wordt later onderuitgehaald. De lezer – in elk geval deze lezer - is op het verkeerde been gezet, hoewel er al wat aanwijzingen op de eerste bladzijden worden onthuld. Het verhaal blijkt te gaan over een meisje met een serieus probleem, en komt uiteindelijk op het pad van genezing terecht. Het is bijzonder liefdevol geschreven, en voor wat betreft ‘het serieuze probleem’ – ik treed niet in details om niet te veel te verklappen – weet auteur David Vlietstra ook nog eens mooi aan te sluiten bij universele worstelingen waar veel mensen vroeg of laten mee te maken krijgen. Herkenbaarheid roept zo weer empathie op met de hoofdpersoon.
Eindoordeel: een fijn boek voor jong en oud.