Lezersrecensie
Recensie De minzame moordenaar - Bram Dehouck
Dit is maar een dun boekje (iets meer dan 150 pagina's) dat gaat over een seriemoordenaar in Ieper, de stad in West-Vlaanderen waar nog dagelijks de doden van de Eerste Wereldoorlog worden herdacht.
Dit is geen "whodunnit"; al meteen wordt duidelijk dat de hoofdpersoon de moordenaar is. Wel gaat het over het motief van de moorden, dat langzaam maar zeker duidelijk wordt in de loop van het boek.
Ondanks het relatief kleine aantal pagina's weet de auteur de karakters, en met name de hoofdpersoon, goed uit te diepen. Het is een psychologische roman of psychologische thriller, dat hangt ervan af hoe je het bekijkt. Psychologisch is het zeker; je kruipt onder de huid van de hoofdpersoon en leest wat hij denkt en voelt. Je zou bijna begrijpen waarom hij de moorden pleegt. (Met de nadruk op bijna.)
Er zit enige spanning in het boek; het snel uitlezen is geen enkel probleem; het leest als een trein. Maar het is niet dezelfde vorm van (langdurige) spanning als in de gemiddelde thriller. Dit is dan ook geen gemiddelde thriller; het was verrassend, zonder ongeloofwaardig te worden.
Wie zich ergert aan Vlaams taalgebruik kan dit misschien beter niet lezen, het Vlaams komt af en toe zeer duidelijk naar boven (ze zijn "op café" als ze in het café zijn, om een voorbeeld te geven), maar is voor de lezer die daar enigszins overheen kan lezen (of het kan waarderen), niet storend (hooguit grappig of opvallend).
Dit is de eerste thriller die de Vlaamse auteur schreef (na een non-fictieboek over zijn zus die na een ongeluk problemen krijgt met haar geheugen) en hij werd in 2010 met de Gouden Strop en de Schaduwprijs bekroond. Ook een later boek (Een zomer zonder slaap, 2011) won de Gouden strop.
Dit is geen "whodunnit"; al meteen wordt duidelijk dat de hoofdpersoon de moordenaar is. Wel gaat het over het motief van de moorden, dat langzaam maar zeker duidelijk wordt in de loop van het boek.
Ondanks het relatief kleine aantal pagina's weet de auteur de karakters, en met name de hoofdpersoon, goed uit te diepen. Het is een psychologische roman of psychologische thriller, dat hangt ervan af hoe je het bekijkt. Psychologisch is het zeker; je kruipt onder de huid van de hoofdpersoon en leest wat hij denkt en voelt. Je zou bijna begrijpen waarom hij de moorden pleegt. (Met de nadruk op bijna.)
Er zit enige spanning in het boek; het snel uitlezen is geen enkel probleem; het leest als een trein. Maar het is niet dezelfde vorm van (langdurige) spanning als in de gemiddelde thriller. Dit is dan ook geen gemiddelde thriller; het was verrassend, zonder ongeloofwaardig te worden.
Wie zich ergert aan Vlaams taalgebruik kan dit misschien beter niet lezen, het Vlaams komt af en toe zeer duidelijk naar boven (ze zijn "op café" als ze in het café zijn, om een voorbeeld te geven), maar is voor de lezer die daar enigszins overheen kan lezen (of het kan waarderen), niet storend (hooguit grappig of opvallend).
Dit is de eerste thriller die de Vlaamse auteur schreef (na een non-fictieboek over zijn zus die na een ongeluk problemen krijgt met haar geheugen) en hij werd in 2010 met de Gouden Strop en de Schaduwprijs bekroond. Ook een later boek (Een zomer zonder slaap, 2011) won de Gouden strop.
1
3
Reageer op deze recensie