Elizabeth Taylor - Angel

’”…in de onmetelijke van het empyreum”,’ las Miss Dawson. ‘En kun jij me vertellen wat “empyreum” betekent?’
‘Het betekent…’ zei Angel. Ze bevochtigde haar lippen met haar tong. Ze keek door het raam van het lokaal naar de lucht achter de kale bomen. ‘Het betekent “de hoogste hemelen”.’
‘De lucht, ja,’ zei Miss Dawson argwanend. Ze overhandigde het schrift aan Angel, verslagen. Het meisje stond erom bekend dat ze goed kon liegen en toen dit eigenaardige opstel – ‘Een storm op zee’ – was ingeleverd, had Miss Dawson het paniekerig doorgenomen, bang dat ze het eerder gelezen had of gelezen had moeten hebben. Ze had een avond lang koortsachtig in Pater, Ruskin en anderen zitten bladeren. Hoewel ze neerkeek op zulk bombastisch proza, zulke crescendo’s en alliteraties, hoopte ze dat ze, voordat ze zou zeggen dat het stuk ordinair was overgeschreven, kon achterhalen wie de auteur was.
Ze had het schoolhoofd in vertrouwen genomen, die het eveneens verstandig leek voorzichtig te zijn. Zijn vond het een opmerkelijk opstel voor een meisje van vijftien, als het tenminste door een meisje van vijftien geschreven was. (blz. 9)

Hiermee begint het verhaal van Angel. Lees mijn recensie op Een kloddertje roze