Steve Toltz - Moeras

Ik heb dit boek gelezen voor de Hebban leesclub over "Moeras". Ik ben op 11 oktober begonnen met lezen. Normaal gesproken lees ik zo'n dik boek in een dag of 4-5. Na 10 dagen was ik pas halverwege het boek, en ik ben in 3 weken nog niet verder gekomen. Ik weet nog steeds niet of ik het uit ga lezen.

Al vanaf het begin van het boek had ik er moeite mee. Het ligt niet aan de lange zinnen, of aan het feit dat er afgewisseld wordt tussen stukken tekst die in het heden spelen en flashback. Het ligt voornamelijk aan het feit dat ik Liam en Aldo irritante personages vind. Allebei willen ze veel bereiken, maar dat lukt hen niet. Ze klagen er over, maar ze veranderen maar weinig aan zichzelf. Het lijkt wel alsof ze vinden dat alles aan anderen ligt. De enige reden waarom ik toch nog tot de helft van het boek ben gekomen is omdat ik wil weten waardoor Aldo in een rolstoel is terecht gekomen.

Op de achterkant van het boek staat 'Het grappigste boek dat ik de afgelopen twaalf maanden heb gelezen'. Maar ik heb tijdens het lezen niets grappigs kunnen ontdekken. Ik vond het juist een erg triest verhaal. Een verhaal waarbij zowel Liam als Aldo in een persoonlijk moeras vast lijken te zitten. Het lijkt wel alsof ik een heel ander boek heb gelezen, dan de recensent van The Timer van wie het citaat afkomstig is. Ik ben benieuwd of ik het boek uiteindelijk uit ga lezen. Drie weken geleden heb ik er voor het laatst in gelezen...

Een uitgebreidere recensie kun je lezen op mijn blog Een kloddertje roze: www.eenkloddertjeroze.nl/2016/11/steve-toltz-moeras/