Verhaal rond de amber en einde stellen teleur

Blankenberge Blues werd geschreven door Pieter Aspe en Koen Strobbe. Koen Strobbe was laureaat van de Aspe Award 2015.

Het boek gaat over Alain, die 's avonds op het strand in Blankenberge op een aangespoelde potvis stoot. Alain herinnert zich dat er in de darmen van dat beest een kostbaar goedje zit, amber, waarvoor de parfumindustrie veel geld over heeft. Alain wil de amber uit de potvis halen en verkopen en schakelt hierbij de hulp in van zijn nonkel Herman. Algauw raken er nog meer mensen betrokken bij dit duistere zaakje. De amber geraakt uit de potvis, maar nu moet deze amber nog veilig bewaard worden en verkocht raken en daar beginnen de problemen.

Blankenberge blues is geen typische thriller. Hoewel het boek wel gaat over illegale praktijken, veel verborgen moet zien te worden gehouden en de politie er hier en daar aan te pas komt, vind ik het verhaal niet echt spannend te noemen. Je wilt wel weten wat er allemaal staat te gebeuren, maar het verloop van het verhaal en zeker het einde vind ik wat teleurstellend. Van de finale had ik meer verwacht. De twist op het einde, als je het al zo kan noemen, vind ik eerder aan de flauwe kant.

Er zijn verschillende verhaallijnen, wat het boeiend maakt, maar als je kijkt naar het verloop van het verhaal was het misschien beter geweest bepaalde verhaallijnen weg te laten en andere wat verder uit te diepen.
Verschillende personages worden gevolgd, het ene personage al wat sympathieker dan het andere. Het ene moment volg je persoon A, het andere moment persoon B, dan eens twee of meer hoofdpersonen samen, alle personages samen,... Je komt eens wat meer te weten of het ene personage, dan over het andere. Al deze stukjes wisselen elkaar perfect af. Bepaalde personages lijken elkaar beter te kennen dan eerst leek of op een verrassende manier met elkaar verbonden te zijn. Kleine verrassingetjes als deze maken het boek wel interessant.
De rode draad in het verhaal, de ambervondst en het proberen verkopen van de amber, dat waarmee alles begint en wat de personages met elkaar verbindt, had wat mooier uitgewerkt mogen worden. Hoewel het verhaal eerder gaat over het leven van de hoofdpersonen, hun verleden, dagdagelijkse problemen en andere persoonlijke aangelegenheden verwacht je van de hoofdverhaallijn toch wat meer. Ik had ook verwacht dat er meer zou worden ingegaan op de parfumindustrie, de amber zelf, het criminele circuit daaromheen, maar wat dat betreft blijf ik op mijn honger zitten.

De titel van het boek, Blankenberge Blues, past wel bij het verhaal. Veel personages hebben een eerder verdrietige kijk op het verleden, zitten met een onvervuld verlangen, zijn niet tevreden met hoe het leven is gelopen. Het leven is voor velen van hen niet wat ze verwacht of gehoopt hadden.
Het boek heeft een eerder duistere, deprimerende sfeer, vooral naar het einde toe en toont niet echt de beste kant van de mens.

Geen slecht boek, maar het verhaal rond de amber en zeker het eind stelt wel teleur.