Traag kabbelend verhaal

Frederik Baas is het pseudoniem van Jan van Mersbergen. Van Mersbergen schreef eerder al enkele literaire romans. Voor Naar de overkant van de nacht kreeg hij de BNG Nieuwe Literatuurprijs. Dagboek uit de rivier is zijn eerste literaire thriller.

Barbara gaat samen met haar nieuwe vriend Robbert en haar zoontje Rens een weekje naar de Ardennen. Robbert is uitgever en kent een schrijver die reeds enige jaren in een dorpje in de Ardennen woont. In datzelfde dorpje huren zij een huisje.
Eenmaal daar aangekomen blijkt dat ze de oplader van de tablet waarop Rens vaak spelletjes speelt, thuis vergeten zijn. De jonge Rens begint zich al snel te vervelen. Barbara en Robbert proberen hem bezig te houden door eens te gaan wandelen, te gaan vissen,... Het heeft allemaal weinig zin, de verveling slaat toch toe.
Dan verzint Barbara iets om Rens bezig te houden. Ze had eerder van de schrijver gehoord dat er een meisje uit een dorp verderop is vermist, sinds enkele jaren. Over dit meisje en haar vermissing wil de schrijver zijn volgende boek schrijven. Barbara komt op het idee om enkele zinnetjes op losse blaadjes te schrijven en deze laatste in de rivier te gooien. Ze doet het lijken of deze blaadjes afkomstig zijn uit een dagboek van het vermiste meisje dat zij bijhoudt tijdens haar gevangenschap. Rens vindt deze blaadjes en zijn interesse is meteen gewekt.

Het verhaal wordt verteld door de schrijver. Hij vertelt over wat het jonge gezinnetje meemaakt, over wat hij denkt en weet dat er gebeurt, ook op momenten dat hij niet bij het drietal is. Er is meteen een zekere dreiging voelbaar. De auteur geeft meteen aan de lezer mee dat er iets te gebeuren staat, iets onheilspellends dringt in het verhaal door.
Er zitten hier en daar wat leuke, mooie metaforen in het verhaal verwerkt, leuke vondstjes.
Het verhaal kabbelt echter zo langzaam verder dat het niet veel zin geeft om verder te lezen. Er mist toch iets van actie of spanning. Hierdoor gaat het leesplezier verloren.
Ook de schrijfstijl is weinig boeiend. Er wordt gebruik gemaakt van korte, eenvoudige zinnen, geen moeilijke woorden, geen ingewikkelde zinsconstructies. De vocabulaire waar de auteur van gebruik maakt is niet erg uitgebreid. Bovendien worden steeds dezelfde dingen op dezelfde manier beschreven, het gaat steeds over dezelfde rivier, dezelfde heuvel, dezelfde brug.
De personages worden niet uitgediept. Het blijft allemaal vrij vlak, de lezer komt bitter weinig te weten over het leven van de hoofdpersonen, hun karakters, hun verleden.
Dit alles maakt dit zeker geen slecht boek, maar er mankeert toch iets, iets dat de interesse wekt, prikkelt, de aandacht trekt en zin geeft om verder te lezen. Geen onaardige poging, maar het had wat meer mogen zijn.