een schokkend sprookje uit duizenden

Het tweede boek, na de vliegeraar, dat ik lees van Hosseini. En wederom sprakeloos. Een boek met een geschiedenis en een boodschap, poezie en filosofie. Realiteit en onwerkelijkheid. Wraak en Wrede. Liefde en haat. Alles komt aan bod. Hosseini beschrijft het allemaal zo in detail zó sentimenteel, hij weet precies wanneer het de gevoelige snaar raakt.

Bij sommige scenes zat ik met mijn open te lezen en ogen gesperd. Vol verbazing en/of afschuw. En dan het laten bezinken ervan erna..

De geschiedenis vond ik ingewikkeld en lastig te volgen. Dit is wat ik eruit kon halen:
-De Sovjet unie viel uiteen.
- De binnenlandse strijd na het afzetten van de koning
- De Russische inval en overheersing
- De binnenlandse strijd met o.a de Mujahedin
-De overheersing van de Taliban en invoer van Sharia
-9/11
Vooral voor een leek, zoals ik, die geen kennis heeft van de burgeroorlog in Afghanistan en alle vreemde namen voor het eerst hoort.

De relaties waren uitgediept. Vooral die van Laila en Tariq. Maar ook Mariam en Rasheed werden blootgelegd.
Bij de beulscenes kreeg ik altijd medelijden met Mariam, gek genoeg meer dan als het Laila overkwam. Mariam is zo een nederig meisje dat niks gewend is en altijd al het uitschot is geweest en ik had zoveel medelijden. Het deed me dan ook pijn haar eigenwaarde steeds meer te zien minderen. Wat betreft Zalmai had ik een dubbel gevoel, de afschuw jegens jongens is zo sterk opgekomen door dit boek dat ik hem niet kon uitstaan. Dat verwaande agressieve en arrogante gedrag herkende ik al snel bij hem En stiekem voelde iets in me een haat en misgun voor hem.
De mullah faizullah vond ik ook een bijzondere personage en zijn koran lessen en adviezen en wijze raad gaven me een warm gevoel.

De zinnen die me bij zijn gebleven:
“Het is een raar gevoel dat ik weldra onder de hemel van een andere stad zal slapen.”
“net als de naald van het kompas die naar het noorden wijst, vindt de beschuldigende vinger van een man altijd een vrouw”
“Vertel je geheim aan de wind, maar verwijt hem dan niet dat hij het aan de bomen doorvertelt.”
“Rijke mannen vertellen rijke leugens”


Het einde vond ik ietwat oppervlakkig en ik had nog iets spannends verwacht en het leek steeds meer af te zwakken totdat de brief van Jalil tevoorschijn kwam. Dat was wel een mooie toevoeging aan het einde.