Van Congo naar Koekange

Tja, waar te beginnen? Ik heb me vol vreugde gestort op het boek Een jaar in de tuin van white stork house. Eerlijk is eerlijk: als origineel Drentse leek het me leuk om de ervaringen van westerse ‘vluchtelingen’ te lezen temeer omdat Redmond O’ Hanlon, dé meest grappige ontdekkingsreiziger die ik ken, één van die vluchtelingen was. Hij, de excentriekeling die heeft gezwommen in de Amazone, ontberingen leed op Borneo, verslag heeft gedaan van zijn avonturen in Congo, hij is neergestreken in Drenthe.
Zijn vrouw, Nederlandse Marijn O’Hanlon is echter de auteur van dit boek en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat zij meelift op zijn nagalmende reputatie. Na tien bladzijden werd ik nog niet gegrepen behalve door een enorm gevoel van verveling. Op de achterflap staat dat meeleven met de natuur een probaat middel is tegen depressie en de kwalen van het ouder worden. Meelezen met de meeleefavonturen van anderen is echter iets anders en naar mijn idee blijft het steken op de meest triviale dagelijkse zaken. Er komt een ooievaar, er kleppert een, ze hebben ruzie, er komt een mus, er gaat een mus, er komt een buurman, het regent, de zon schijnt enzovoort. Er vliegen zwanen over en als ze dat rapporteert thuis krijgt ze te horen dat het niet de zwanen zijn die zij denkt te zien maar een ander soort. Zij noemt hem dan ook meester. De meester tobt ook met zijn gezondheid, hij is de jongste niet, maar spannender dan dat wordt het niet.
Wellicht is dit boek als fervent vogelaar te pruimen maar zelfs dan kan ik me voorstellen dat het leuker is om zelf op pad te gaan in Drenthe.