Achter de schermen

Eerlijk is eerlijk, ik had nog nooit van Frank Tallis gehoord maar vond de titel intrigerend. Therapie suggereert dat je mensen ‘beter’ maakt, maar de heer Tallis kent na jaren praktijkvoering zijn beperkingen maar ook vooral die van de psychotherapie.

In rake dialogen en typeringen zet hij een wereld neer zoals die zich afspeelt tussen patiënt en therapeut. En soms inderdaad onthutsend zo niet schaamteloos eerlijk. ‘Sommige patiënten doen tijdens de therapie een soort emotionele striptease’. Heerlijk om eens achter de schermen te kijken van de hulpverleningspraktijk. En toch is dit boek meer dan dat, het zijn liefdevolle portretten waarin ook zijn eigen ontwikkeling enigszins aan bod komt. Bovendien plaatst hij alles in groter kader: de geschiedenis van de psychotherapie maar ook verklaart hij soms een ziektebeeld volgens verschillende theoretische aanvliegroutes zoals de biologische psychiatrie, de cognitieve gedragstherapie, de neurobiologie en de evolutiepsychologie. Je hoeft niet persé een achtergrond in deze materie te hebben maar het helpt als je er een bovenmatige interesse voor hebt. Juist de mix van menselijke verhalen over liefde of juist het gebrek daaraan en de theoretische achtergronden maakt dit boek goed.
Bovendien kan hij gewoon goed schrijven. Eerst citeert hij een patiënt: ’Malcolm is zoals hij is..en ik moet dat accepteren. We zijn wie we zijn’. Dan schrijft hij: ‘Maar dan ging ze weer met omtrekkende bewegingen om betekenissen heen, bouwend aan de talige versie van een gravure van Escher. Niets sloot echt op elkaar aan, alles wat ze zei hing uit het lood’.
En hij is bij tijd en wijle grappig en sluit soms af met cliffhangers. Over een patiënt: ‘ik behandelde haar klacht en we gingen in een prima verstandhouding uit elkaar. We hadden een huwelijk uit duizenden kunnen hebben. Ik zal het nooit weten’.
Ik vond het echt een in-één-ruk-uit boek.