Terug naar het begin

Een boeiend thema om een roman aan op te hangen. Dat is ook waarom ik dit boek graag wilde lezen.
Centraal gegeven in het boek is een man die overlijdt en voordat hij over mag gaan naar het altijd voortdurende niets, tot zijn verbazing terecht is gekomen in een afkickkliniek . Om van het leven af te kicken.
Boeddhistische thema’s meen ik erin te herkennen als onthechting en de eeuwige kringloop van geboorte en wedergeboorte. Heb je in het boeddhisme nog de kans op een ‘hogere’ wedergeboorte door ‘juist’ te leven, in het schouwspel wat hier wordt geschetst heb je slechts twee keuzes: of je gaat naar het Niets maar dan ook definitief, of je laat je verslaving prevaleren en keert terug naar je leven. Die je dan vanaf het begin af aan op exact de zelfde wijze gaat leven als dat je al gedaan had, geen ontkomen aan. Hier is Malodot, de hoofdpersoon, toch wel behoorlijk ontdaan van. Hij gaat dan ook los in nihilistische gedachten en probeert tegelijkertijd te ontsnappen. Maar er is natuurlijk geen ontkomen aan. Gelukkig is er de Counseler, die als een volleerd maar ook een beetje verveelde therapeut, je leert om te gaan met dit gegeven.

De titel kan ik eerlijk gezegd niet helemaal plaatsen bij het boek want als je heb leven ‘hebt’ is er na het leven het ‘niet-zijnde’ volgens de opvatting van de Counseler. Het ‘zijn’ komt niet uit de verf.
Het thema is natuurlijk boeiend om uit te werken en Verhulst doet dat op een geestige maar bij tijden ook flauwe wijze ( de doden in de kliniek moeten nu juist levende dingen eten). Hij schetst de beklemming, de onontkoombaarheid van het menselijk lot waarin de betekenis op de laatste bladzijden gemoffeld wordt: te bestaan omdat iemand op je reageert. Bij vlagen komische dialogen, hij wijdt bij vlagen uit over ‘het woeden van de wereld’ middels figuranten die hij in de afkickkliniek tegenkomt. Het boek leest gemakkelijk, misschien wel te maar zelden zoveel levenslust van een boek gekregen!