Relationeel onvermogen

Merkel heeft een langdurige gevangenisstraf uitgezeten. Zijn dochter Irene wil graag contact met hem. Ze heeft hem heel lang niet gezien en hunkert naar haar vader. Merkel voelt er aanvankelijk niet veel voor, maar gaat toch door de knieën. Het contact met Irene verstevigt zich totdat het noodlot toeslaat en zijn dochter wordt vermoord. Merkel bezint zich.

Als je Petra Hammesfahr binnen een genre moet plaatsen dan is dat ‘de psychologische misdaadroman'. In Vader en dochter staat het thema ouder-kind relatie centraal. Een relatie die in dit geval aanvankelijk geen kans van slagen lijkt te hebben. Maar ‘het bloed kruipt waar het niet gaan kan’. Merkel, de vader, is een sombere man, teleurgesteld in het leven. Een eenvoudig, gesloten en sober mens die op zijn fiets menig kilometer aflegt. Hammesfahr verhaalt niet over de rijken en gefortuneerden. Ze houdt het bij gewone milieus - soms enigszins aan de onderkant van de samenleving. Mensen die ergens op hun pad in aanraking komen met misdaad. De sociale omgeving van de hoofdpersonen uit Vader en dochter bestaat ook uit ‘kleine’ mensen die soms een beetje wel en soms een beetje niet deugen. De schrijfster zet in deze ‘psychothriller’ – zoals op de omslag staat vermeld – ook enkele markante zijkarakters neer. Dat zijn de cliënten van Irene, de zieke buurvrouw en een bajesklant die zijn emoties moeilijk in toom kan houden. Irene is maatschappelijk werkster en ze lijkt aan anderen te willen geven wat ze zelf heeft gemist. Grenzen zijn voor haar in dit geval moeilijk te trekken. Eigenlijk staat dit boek bol van eenzame mensen die hunkeren naar echt contact, maar dit moeilijk vorm kunnen geven.

Petra Hammesfahr is een Duitse schrijfster en het is interessant te lezen over het dagelijkse leven van gewone mensen in het Duitsland anno nu. Soms doet dit leven enigszins archaïsch aan. Het misdaadverhaal is leidraad in dit boek, maar voert nergens de boventoon. Het gaat veel meer om een schets van een milieu, van relaties en van mensen in hun onvermogen emoties te hanteren en te uiten.

De schrijfstijl van Hammersfahr die vrij ‘afstandelijk’. Het lijkt soms alsof ze haar personages beschouwt en daarna laat verhalen. Ik was niet onder de indruk van de plot en de ‘thrillerspanning’ is niet altijd even sterk aanwezig. Prijzenswaardig van Petra Hammesfahr is haar herkenbare, eigen stijl en psychologisch inzicht. Na lezing van dit derde boek van haar hand is dit voor mij overduidelijk.