Vader en dochter

Linda Caroline Wallander vroeg zich die dag aan het eind van augustus af of er overeenkomsten tussen haar en haar vader waren die ze nog niet had ontdekt, hoewel ze nu bijna dertig jaar oud was en zou moeten weten wie ze was.’ Een zin uit Voor de vorst met Linda Wallander in de hoofdrol. Het eerste deel van een nieuwe serie. Kurt heeft zijn plek afgestaan aan Linda. Het verhaal speelt zich wederom af in Ystad en vele oude bekenden uit de Wallander-serie komen voorbij.

Linda heeft een politieopleiding afgerond en wacht op het moment dat ze kan beginnen in Ystad. Ze verveelt zich, woont bij haar vader en dit levert de nodige spanningen op. Ze zoekt contact met haar jeugdvriendinnen Anna en Zeba. Ondertussen is de politie van Ystad geen rust gegund. Dieren worden in brand gestoken en een oude vrouw wordt ritueel vermoord. Dan verdwijnt de vriendin van Linda – Anna. Linda is ongerust en vraagt haar vader om hulp. In eerste instantie wil hij er niks van weten totdat er parallellen blijken te zijn tussen de gruwelijke gebeurtenissen in Ystad en de verdwijning van Anna.
Linda zit ondertussen niet stil. Ze aardt naar haar vader.

In Voor de vorst is de hand van Henning Mankell moeiteloos te herkennen. De opbouw, verteltrant en de stijl van het verhaal doen sterk denken aan boeken uit de Wallander-reeks. Brute moorden, de context van Ystad, maatschappelijke actualiteit en oude bekenden uit de Wallander-serie vormen het hoofdbestanddeel. Het grote verschil is dat het verhaal deze keer wordt verteld vanuit Linda, de dochter. Hierdoor ziet de lezer Kurt Wallander en bekende politiemensen in een ander perspectief. Linda beschrijft haar vader en oordeelt regelmatig over hem, ze beschrijft zijn onhebbelijkheden, zijn woedeaanvallen en zijn eigenzinnigheden. Tegelijkertijd is Linda op zoek naar wie haar vader nu werkelijk is. Opgegroeid bij en beïnvloed door haar moeder probeert ze te komen tot een eigen oordeel. Een herkenbaar proces dat door Mankell treffend wordt beschreven.
Het misdaadverhaal vormt de hoofdmoot. Zoals altijd wordt een tijdsbeeld geschetst en deze keer staat fundamentalisme centraal. Niet het moslim fundamentalisme, maar het christelijk fundamentalisme.

En hoe bevalt een boek met Linda in de hoofdrol? Henning Mankell lijkt meer moeite te hebben om in de huid te kruipen van Linda dan in die van Kurt Wallander. Soms raakt de vaart uit het boek en nemen de zorgen en overpeinzingen van Linda over haar verdwenen vriendin een te prominente plaats in. Daarnaast doet het verhaal soms iets te geconstrueerd aan. Het is wel erg toevallig dat er een link is tussen Linda, haar vriendinnen en de gebeurtenissen in Ystad.
Een andere constatering is dat Henning Mankell toch weer een bijzonder boek heeft afgeleverd. Een geëngageerde misdaadroman – nergens belerend - over actuele maatschappelijke thema’s. Voorzien van krachtige passages om bij stil te staan of nog een keer te lezen. Daarnaast een verhaal over een dochter die worstelt met identiteit en loyaliteit en haar zoektocht naar een eigen koers. Dit in contrast met de vader die tegen het eind van zijn carrière loopt en met soorten van verlies te maken krijgt. Henning Mankell is en blijft een begenadigd schrijver.