Teleurstellend

Portia Kane is een knappe vrouw van middelbare leeftijd in wie iets knapt nadat ze haar man, pornoproducent van beroep, voor de zoveelste keer betrapt op een slippertje. Ze gaat bij hem weg en kiest bewust voor het ongewisse: voor financiële onzekerheid en afstoting uit haar vertrouwde kring. Ze trekt in bij haar geesteszieke moeder in de stad waarin ze is opgegroeid. Terug bij af, het cirkeltje lijkt rond.

‘Thuis’ komt ze erachter dat haar leraar Engels van de middelbare school een enorme crisis heeft doorgemaakt en daar zo ontdaan van is dat hij zich als kluizenaar heeft teruggetrokken ergens in de bossen. Deze leraar is de enige persoon die haar ooit echt heeft geïnspireerd en al zijn leerlingen op het hart drukte altijd te blijven geloven in hun dromen. Zijn eigen raad heeft hij niet opgevolgd. De man is er nog beroerder aan toe dan werd gedacht en balanceert op het randje van de dood. Portia besluit dat het haar taak is om de man te redden van de ondergang.

Matthew Quicks Liefde kan mislukken is een langdradig en tragisch pleidooi voor individualiteit, creativiteit en zelfredzaamheid – maar boven alles is het een ode aan blijven dromen, zelfs nadat je jeugddromen zijn uitgedoofd. Althans, dat probeert het te zijn, maar dat lukt niet helemaal. Af en toe is het moeilijk om nog enig sprankje hoop te bespeuren in de vloedgolf aan negativiteit die op de lezer afkomt. Het hoofdpersoon is vreselijk onsympathiek, zelfzuchtig en zwelgt zo in zelfmedelijden dat ik dit boek meerdere keren heb willen wegleggen. ‘Gelukkig’ loopt het verhaal niet goed af: lange tijd wordt toegewerkt naar acceptatie van het feit dat het niet altijd eind goed, al goed is. En dat accepteer je uiteindelijk.