Heerlijk boek

Toen ik Waddenliefde Terschelling van @susanmuskee opensloeg, wist ik eigenlijk meteen wat voor soort verhaal ik in handen had: weer iets warms, iets lichts, iets dat ruikt naar zout zeewater en verse koffie op een terras met uitzicht op de Waddenzee. Ik moet eerlijk zeggen ik verslind deze serie boeken.

De eerste bladzijden voelden alsof ik op de veerboot stapte, niet alleen richting Terschelling, maar ook richting een klein stukje rust. Valerie, de hoofdpersoon, runt een souvenirwinkel op het eiland die ze heeft overgenomen na een tragisch verlies van haar moeder. Ze kent iedereen, groet iedereen, en leeft in dat ritme dat alleen eilanden lijken te hebben: langzaam, gemoedelijk, met ruimte voor gedachten die op het vasteland nooit de tijd krijgen.

En dan is er Tobias. Buurman, collega, vriend. Zo’n veilige haven waar je zonder na te denken terechtkomt. Tot iemand anders ineens belangstelling toont en je merkt dat die haven eigenlijk veel meer betekent dan je dacht of toch op hoopte. Wanneer de galeriehoudster Nanda verschijnt in de winkel, charmant en net iets te enthousiast over Tobias, voel je de spanning bij Valerie groeien. Het is geen groot drama, geen storm op zee, maar juist dat kleine golfje van jaloezie dat eerlijk aanvoelt en herkenbaar. Ook komen Cor en Marie weer terug in het verhaal wat ik ontzettend leuk vind.

Toen ik het boek dichtklapte, glimlachte ik. Waddenliefde Terschelling had precies gedaan wat het beloofde: mij even meenemen naar een andere plek, een rustiger tempo, een klein stukje liefde dat groeit uit vriendschap. Niet groots of meeslepend, maar oprecht en warm.

Als ik er een gevoel aan moest koppelen, zou het zijn alsof je aan het eind van de dag op een duin zit, met een dekentje om je heen, terwijl de zon langzaam zakt in de zee. Je weet dat de dag voorbij is, maar je blijft nog even zitten, gewoon omdat het goed voelt.

Op naar Ameland!