Gehoopt op méér Medusa

Dit is het verhaal van Medusa. Niet van de slechterik Medusa, De blik van Medusa is háár kant van het verhaal. Ze is de sterfelijke dochter in een familie van Gorgonen. Maar wanneer Poseidon een misdaad begaat in Athenes tempel, neemt de godin wraak op Medusa. Haar prachtige krullen zijn vervangen door slangen, en met haar blik verandert elk levend wezen in steen. Maar dan komt Perseus aan zijn queeste om het hoofd van een van de Gorgonen te pakken te krijgen…

Het verhaal van Medusa bevat een stúk minder Medusa dan ik had verwacht. Het gaat niet alleen over haar, maar over alle goden. Zeus, Poseidon, Hermes, Hera, Gaia, Athene… ga zo maar door. Je leert wat zij te maken hebben met Medusa’s lot, en in sommige gevallen hoe ze over haar denken. Het grootste deel van De blik van Medusa is Medusa maar een bijfiguur.

De goden in De blik van Medusa zijn niet wat je verwacht van goden: ze zijn onaardig en gebruiken stervelingen voor hun eigen gewin. Ze kibbelen constant en willen altijd beter zijn dan de andere goden, ze verkrachten en ze moorden. En dit maakt ze juist heel menselijk – de goden die Haynes schept zijn volledige personages met een eigen wil en karakter. Waar je de goden vast wel kent uit de mythes, van de standbeelden en van de tempels, leer je in De blik van Medusa hun karakters en motieven kennen.
Maar ook de stervelingen zijn niet zo onschuldig: Perseus begint aan zijn queeste zonder goede voorkennis, en zijn personage is lang niet zo heldhaftig als je zou denken. Hij zeurt en heeft veel hulp nodig van de goden. In vergelijking met al deze goden en stervelingen is het juist het karakter van Medusa met wie je wel kan identificeren en voor wie je sympathie ontwikkelt.


Ieder hoofdstuk heeft een nieuw perspectief. Soms is er een alwetende verteller, soms is het een van de goden. Maar er komt ook een kraai aan het woord, en de slangen van Medusa. Hierdoor gaat het verhaal heel snel – je springt van de ene naar de andere personages. Ook zijn er sprongen in de tijd. Voor de goden is tijd een heel ander begrip dan voor ons stervelingen: wat voor ons een paar jaar is, is voor hen maar een keer knipperen. Zo voelde De blik van Medusa ook een beetje: soms is het met één keer knipperen een aantal jaar later in het verhaal, of dan switch je plotseling naar andere goden op een andere plek. Hierdoor vond ik het op het begin moeilijk om in het verhaal te komen.

Vanaf het moment dat Perseus het hoofd van Medusa heeft afgehakt, toen pakte het verhaal me ineens wél helemaal. Medusa was als sterfelijke zus van de Gorgonen juist heel lief en vergevingsgezind. Ze wil de stervelingen beschermen tegen Poseidon, wat leidt tot de vervloeking en haar uiteindelijke lot.
Maar nadat ze door Perseus onthoofd is, wordt ze de echte slechterik. Maar maakt dit Medusa een monster, of is ze een product van wat de goden haar hebben aangedaan? De puzzelstukjes vallen in elkaar, waardoor de spanning stijgt en het verhaal echt goed op gang komt.

Voor een boek over Medusa had ik gehoopt op méér over Medusa. Het deel waarin Medusa echt aan het woord komt, zat ik juist wel helemaal in en was ik heel benieuwd naar meer. Haynes laat het menselijke gezicht van de goden zien in De blik van Medusa, waardoor je sympathie kweekt voor de monsterlijke Medusa.

Deze recensie verscheen eerst op https://www.readalicious.nl/recensies/de-blik-van-medusa-natalie-haynes/