Koude rillingen

Vanuit mijn job in het basisonderwijs kwam ik regelmatig in aanraking met kindermishandeling. Steeds weer was het wikken en wegen en overleggen hoe je dit kon aanpakken. Steeds weer was het zoeken naar instanties die iets voor jou ,het kind en de ouders konden betekenen en echt hulp konden bieden. Maar steeds weer was het ook met je hoofd tegen de muur lopen omdat bepaalde instanties zo log zijn in hun aanpak of kampen met ellenlange wachtlijsten. Vaak heb ik het uitgeschreeuwd van woede omdat ik het gevoel had dat het nooit erg genoeg was voor hen om in actie te schieten. Vaak heb ik het ook uitgeschreeuwd van onmacht omdat alles ontkend werd en het kind alleen maar een groter slachtoffer werd en niks meer durfde te vertellen omdat het onder druk werd gezet of weggehaald werd van school.
Daarom heeft dit boek met getuigenissen van mensen die kindermishandeling aan de lijve hebben ondervonden ook een diepe indruk op mij gemaakt. Eén van de verhalen kwam ook heel dichtbij omdat ik de persoon die het vertelde al van kleinsaf aan heel goed kende. Dat verhaal maakte mij echter ook duidelijk dat persoonlijke percepties van eenzelfde situatie heel erg kunnen verschillen. Zo leerde ik dat wat ik als warmte, goedbedoelde hulp en medeleven had ervaren en bedoeld door die persoon als schijnheiligheid en ogen sluiten voor werd benoemd. Dat kwam heel hard binnen. Dus, misschien was het ook mooi geweest om vooraleer dingen op te nemen in je boek als auteur bepaalde dingen te dubbelchecken bij mensen die worden beschreven in een getuigenis maar niets met het misbruik te maken hebben.