Hij was het en óók niet.

Het zalige geluk van iemand die graag leest en boeken koopt. Ligt daar eind 2017 zomaar de biografie van Boudewijn Büch voor nog geen zeven euro bij de boekhandel en deze was nog maar in 2016 uitgekomen. Vijfde druk dat wel weer. Zelden is er na iemands dood zoveel lijkenpikkerrij geweest door al die ‘serieuze’ recensenten die zich tegen beter weten in door Boudewijn hadden laten beetnemen en nu moest de vereffening plaatsvinden wat makkelijker is als de persoon in kwestie er niet meer is. Hij had geen kind gehad en niet in het Dolhuis gezeten. Zijn vader had geen zelfmoord gepleegd en ze waren niet van Joodse afkomst. Hij had geen links verleden en was geen homoseksueel. Nee hij was een groot verhalenverteller die op basis van feiten er schitterende fictie van kon maken. Op tv, op de radio en in zijn boeken. Hij verzon zichzelf en velen geloofden erin. Hij wilde geen saai voorspelbaar leven in de marge en heeft zijn leven lang in eenzaamheid doorgebracht tussen zijn immense verzameling van meer dan honderdduizend boeken en allerlei andere zaken die bijeen vergaarde. Rudi Kagie, Ad Fransen, Jaap Goedgebuure en die vele anderen trachten door hem postuum te vermoorden tot grote hoogte te stijgen echter alleen Boudewijn schijnt elke avond in het heelal er is een planetoïde naar hem genoemd ‘boudewijnbuch’. Het is Eva Rovers gelukt om een schitterende biografie over hem te schrijven die leest als een trein, kritisch is maar hem in zijn waarde laat van wie hij was en wilde zijn de man die anderen aanzette tot lezen en musea bezoek en lak had aan de conventies van de zogenaamde hoge cultuur.