"... zwaaide ik met haar memmen naar de brullende zee ...".

Philippe Claudel kwam pas laat op mijn netvlies door het wonderschone ‘Een Duitse fantasie’ en ik op zoek ging naar andere boeken van hem en zodoende kwam ‘Het verslag van Brodeck’ op mijn pad die een verpletterende indruk achterliet waarna vrij snel ‘Grijze Zielen’ volgde die mij zeer boeide echter toch net iets minder vond dan ‘Brodeck’ waarop ik ‘Alles waar ik spijt van heb’ volgde die mij eveneens zeer bekoorde trachtte ik nu ‘Rivier van vergetelheid’ van hem te lezen en dit lukte niet, het boek, de daarin verwerkte thematiek, het verhaal wilde mij niet pakken, het kon mij niet boeien. Hoe knap poëtisch in prachtige volzinnen vol gestrooid met metaforen het verhaal hield een kilte die buiten mij bleef, het trok mij er niet in of ik liet mij er niet intrekken. De gemoedstoestand van de hoofdpersoon die het hel verhaal zijn beslag krijgt doet mij denken aan deze huidige tijd waarin elk knopje nog niet tot bloei gekomene gevoel tot het uiterste uitgekauwd en besproken dient te worden. Het plaatsje, het nietige dorpje, aan de maas waar de hoofdpersoon zich heeft teruggetrokken blijven zijn emoties even langdradig voortstromen als de maas eeuwig blijft voortstromen. Helaas niet elk boek kan mij beetpakken, ik had dit eerder met een boek van Fallada en Mercier schrijvers die mij eveneens intrigeren.