Openhartige zoektocht naar de ware Edith

Het begint met een sport leuk te vinden, je wordt er goed in maar wanneer is het moment dat je er helemaal voor gaat? Voor Edith Bosch kwam dit moment toen ze gedwongen werd te breken met haar vriendin Merel. ‘Daarop besloot ik judo als vriend te kiezen. ‘, zo laat ze optekenen in haar boek ‘Expeditie Edith’. Duidelijk wordt dat judo voor Bosch meer is dan alleen haar favoriete sport. Natuurlijk kan ze haar overdaad aan energie in de judoën kwijt en past haar sterke lange lijf perfect bij deze sport, maar judo blijkt ook een ideale verstopplek. Een plek waar ze zich in kan verschuilen bij tegenslagen of naar toe kan vluchten wanneer ze zaken niet onder ogen wil zien. Zo realiseert ze zich niet dat haar narcistisch gedrag haar steeds verder laat wegdrijven van haar mede judoka’s, van haar familie, haar partners, maar vooral van zichzelf. In 2010, op haar dertigste verjaardag, omringd door familie en vrienden komt het besef dat het contact met de ware Edith daadwerkelijk verbroken is: “Ik voel helemaal niets”. De lezer wordt enigszins overrompeld wanneer ze dit breekpunt als proloog voorgeschoteld krijgt, maar er is geen tijd om er lang bij stil te staan. Via korte hoofdstukken leidt Bosch ons langs haar jeugd en meer dan boeiende sportieve loopbaan. Het is bijzonder te lezen wat een topsport loopbaan allemaal teweeg brengt. Zo is er de rivaliteit met haar zus Karen, vriendinnen die plotseling concurrenten worden, judoka’s die stoppen omdat ze haar toch niet kunnen verslaan. Indrukwekkend is ook de wedstrijdspanning die Bosch elke keer weer ondergaat. Grappig zijn de beelden die ze schets wanneer twee topsporters gaan samenwonen en dus ook eigenlijk voor het eerst het huishouden moeten doen. De vechtlust en bezetenheid die ze in haar judo legt is ook duidelijk in haar schrijfstijl terug te vinden; krachtige korte zinnen waar veel emotie in terug te vinden is, dat zijn hoogtepunt vindt in haar beschrijving van de finale in Athene, waardoor het net lijkt of jezelf op de mat staat. De zoektocht naar zichzelf blijkt een lastige. Maar met de vastberadenheid waarmee ze haar tegenstanders aanviel, zo pakt ze ook dit gevecht op. Edith Bos schroomt niet om openhartig over zichzelf te schrijven en wekt ook niet de indruk zich te hebben ingehouden in de beschrijvingen van haar soms onuitstaanbare gedrag. Dit alles maakt het een prachtig en emotioneel beladen boek.

Recensie verscheen eerder in de rubriek ‘Sport in Druk’ van het Friesch Dagblad.