Herkenning in grandeur en misère

Eerlijk is eerlijk: ik ben fan van Vonne.
In deze nieuwe bundel verhalen, “Brood, zout, wijn” is zij weer heel sterk.
Stuk voor stuk laten de verhalen zien waar Vonne goed in is: sfeer scheppen, mensen doorgronden en uittekenen. Last but not least worden wij deelgenoot van de gedachten en gevoelens van de hoofdpersonen. Het valt me telkens weer op dat je geen toeschouwer kan blijven maar meegezogen wordt in het verhaal.
Drie verhalen van mensen die allemaal zo hun eigen overwegingen hebben. Meestal op de grens van wat kan en eigenlijk niet mag. Speelt ons dat niet allemaal parten? Daar worden we deelgenoot van, en dat maakt het telkens weer spannend. Hoe moet ze het aanpakken met het Jozef-beeldje? Moet ze dan zelf maar opgraven? Aanvankelijk wilde ze Kerst een keer overslaan, en toen werd het een volstrekt andere Kerst.
Wat als je huis verkocht is, en het bed staat er nog? De verleiding is groot om even terug te gaan, want je hebt nog een sleutel… En daarbij: zou de koper van hun huis te verleiden zijn…? Wat als de druk om resultaat te behalen zo groot is maar je aandacht wordt getrokken door de koper-in-spé.
In het midden staat een wat langer verhaal, waarin de verwikkelingen zo intens en ingewikkeld worden dat de hoofdpersoon zich in allerlei bochten moet wringen.
Tenslotte volgen er nog drie verhalen die los-vast teruggrijpen op de eerste drie.
Vonne is in staat om scherp te observeren en personages neer te zetten alsof je ze zo zou kunnen tegenkomen. Het is geconcentreerde taal, geen woord te veel. Elke zin, elk woord staat op de goede plek en is dienstbaar aan het verhaal. Keer op keer daagt Vonne ons uit om mee te leven, compassie te hebben maar bovenal ook onszelf te herkennen in de gedachten, gevoelens én de daden. Het zijn allemaal mensen als wij met hun grandeur én misère.