Een reis met inhoud

Met ‘Laat los mijn hand’ neemt de schrijver Edward Docx ons bij de hand op een reis ‘van leven en dood’.
Larry Lasker lijdt aan ALS en wil zijn laatste reis maken naar de levenseindekliniek in Zwitserland. Niet voor niets heet de kliniek Dignitas, dat waardigheid betekent. Hij begint aan de reis samen met zijn jongste zoon Louis, tevens de verteller. Later voegt zich de tweeling bij hen, Ralph en Jack. Zij zijn halfbroers van Louis. Vanaf dit moment krijgt het verhaal vaart.
De reis in een oude VW-camperbus naar de Dignitas-kliniek brengt deze mannen dicht op elkaars huid. Waar de vader kwistig strooit met intellectuele, uitgesproken meningen, is Louis redelijk evenwichtig. De tweeling is als het ware de belichaming van uiteenlopende en conflicterende gevoelens en gedachten. De tweeling maakt de tweestrijd in het denken over het gekozen levenseinde, het doel van de reis, invoelbaar en navolgbaar.
Ondertussen zijn we getuige van de onderlinge relaties en hoe die zich tot elkaar verhouden: individu, vader, zoon, broer. Daar gaat het uiteindelijk om: "Je hoeft het er niet mee eens te zijn, als je er maar bent".

Docx heeft met zijn boek een beladen thema aangekaart en geplaatst binnen een intrigerende setting. Dat maakt veel los. Al met al is het een beeldend verhaal geworden, dat je voor je ogen ziet gebeuren. Met vaart en (soms-wat-over-de-top) humor. Daardoor blijft het boek luchtig maar ligt het gevaar op de loer dat het iets te veel aan de oppervlakte blijft.
Het is niet zozeer een boek geworden over de vraag naar het levenseinde. Dat is eerder een achtergrondgegeven waartegen zich de familieverhoudingen aftekenen. In knappe, natuurlijke dialogen wordt het leven en de grens ervan verkend. In de discussies, doorspekt met filosofie en theologie, wordt je als lezer uitgedaagd zelf een positie in te nemen. Dat maakt de lezer tot reisgenoot op een reis met inhoud.
Toch overtuigt het niet helemaal. Met name de soms ironische en humoristische stijl maakt dat de subtiliteit wat te wensen overlaat en dat het niet echt de diepte ingaat. Dat is jammer want juist in de uitwerking van de personages had het heel spannend kunnen worden.

Meer en meer wordt duidelijk dat het boek focust op de relatie tussen de vader en de jongste zoon. Bijna analoog aan de bijbelse gelijkenis van de verloren zoon.
‘Laat los mijn hand’, de titel die is ontleend aan King Lear van Shakespeare, geeft tot het einde van het boek te denken: Wie laat wiens hand los?