Verrassend

In Schijngestalten is Anne de hoofdpersoon; jongste dochter van een medicus die op zoek is naar hét medicijn tegen MS, de ziekte waar haar moeder aan lijdt. Samen met haar zus Stefanie is ze naar Florence gegaan voor het feest t.g.v. de 65-ste verjaardag van haar vader. Een onschuldig neuzen in een kamer van het kasteel waar het feest wordt gehouden mondt uit in een groots drama. Anne zou Anne niet zijn wanneer ze niet de onderste steen boven zou willen krijgen, al moet ze door roeien en ruiten.
En daar ligt het enige minpuntje van het boek: de ongelofelijke eigenwijzigheid, uitmondend in drammerigheid, van Anne. Er komt geen subtiliteit bij te pas; met grote olifantsstappen gaat ze door elke porseleinkast die ze vindt om maar dat te vinden waar zij op dat moment naar op zoek is. Dat stuit af en toe tegen de borst.
Verder is het boek heel goed opgebouwd en wordt de lezer aan de hand van Anne meegenomen in een verbazingwekkend verhaal. Wat is er precies aan de hand? Wie is de dode man die zij in het kasteel vindt en waarom is hij daar eigenlijk? Heeft het te maken met het onderzoek van haar vader?
Anne greep mij bij de keel op de momenten van reflectie; van verdriet wanneer zij denkt dat zij de oorzaak is van de ziekte waar haar moeder aan lijdt. Wat betekent dat voor haar positie in het gezin? Haar zus Stefanie heeft weer heel andere problemen, die goed voor het voetlicht worden gebracht.
Het einde zag ik niet aankomen en is doeltreffend en goed. Weer een prima boek van Corinne Hartman!