Even naar adem happen

Al na het lezen van de eerste pagina’s van dit boek (ik las de Engelse versie vorig jaar) moest ik even naar adem happen. Kate Atkinson schrijft zulk prachtig Engels, het komt gewoon op je af.

We beginnen het verhaal in Edinburgh, aan de vooravond van ‘The Fringe’, het grote kunstfestival. De stad wemelt van de kunstenaars én toeristen, en tegen die achtergrond zet Atkinson een gecompliceerd en tegelijkertijd simpel verhaal neer. Een man in een auto moet plotseling stoppen voor een overstekend persoon. De auto achter hem kan niet meer op tijd remmen en hij wordt – niet al te hard weliswaar – aangereden. Zodra de man uitstapt – en hij is niet eens heel boos of zo – stapt de chauffeur van de achterste auto uit met een honkbalknuppel in zijn hand. Hij mept de eerste bestuurder zo tegen de grond, slaat de ruiten van zijn auto in en gaat er vandoor. Omdat het druk is op straat, zijn nogal wat mensen getuige van dit voorval.

En over die mensen gaat dit verhaal. Kate Atkinson heeft een puzzel voor de lezer neergelegd, waarin elke persoon die toevallig die dag op dat tijdstip op dat punt was, een stukje is. En aan het eind van het verhaal passen al die stukjes naadloos in elkaar. Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van elk van de aanwezigen, die zich uiteraard in het begin absoluut niet bewust zijn van het feit dat ze door deze gebeurtenis met elkaar verbonden zijn. Sterker nog, ze zijn zich er niet eens van bewust dat ze op een heel ander niveau al met elkaar verbonden wáren. De succesvolle maar sociaal gehandicapte thrillerauteur, de oudere echtgenote van een sjoemelende projectontwikkelaar, de vrouwelijke rechercheur met de tienerzoon, de man met de honkbalknuppel… er lopen allemaal zichtbare en onzichtbare lijntjes tussen hen.

Met vaart, humor en zoals eerder gezegd schitterend geschreven laat dit verhaal je niet meer los.