Puberaal gezwatel

Yellowmoon is het achtste boek van Johan Deseyn. Aangelokt door de mooie aanbevelingen op de achterflap, begon ik aan dit ‘psycho-horror’ verhaal. Beste lezer, de enige horror van dit boek bestaat uit het moeten lezen van dit boek…

De hoofdpersonen in dit boek zijn Lorne Dorganson, werkzaam bij een softwarebedrijf, en zijn vriend Melchior Multcher, werkzaam bij een benzinestation. Melchior is de enige overgebleven zoon van een ouder echtpaar. Omdat hij zo lelijk is heeft hij een vreselijke jeugd gehad en hoewel hij nu al dik in de dertig is, is zijn leven niet veel leuker geworden. Lorne is echter een vriend, die zich niets aantrekt van Melchiors uiterlijk. Op een dag zegt Lorne zelfs dat hij Melchior kan helpen. Hij zal dit doen met hulp van een oude Indiaanse demon, Dae Nhemm. Hoewel Melchior er niets van gelooft, doet hij mee. Vervolgens wordt hun kleine leefgemeenschap opgeschrikt door enkele onverklaarbare zelfmoorden. De politie staat voor een raadsel, maar Melchior begint bange vermoedens te krijgen. Het geheel loopt ernstig uit de hand, met catastrofale gevolgen voor de inwoners van Yellowmoon.

Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die graag boeken van Johan Deseyn lezen, anders had hij er niet zeven op de markt kunnen brengen. Wellicht zijn zijn eerdere boeken van betere kwaliteit, want Yellowmoon is beter te karakteriseren als ‘puberaal gezwatel’ dan als ‘psycho-horror’. Zo is het bijvoorbeeld onhandig van Deseyn dat hij zijn verhaal zogenaamd in Amerika situeert. Deseyn denkt dit te kunnen doen door de Amerikaanse manier van plaatsbepaling over te nemen. Zo staan alle gebouwen op een kruising van twee straten, en als een van de hoofdpersonen ergens per auto heen gaat, noemt Deseyn netjes bepaalde wegnummers. Behalve dat deze detaillering de gemiddelde Europese lezer toch niets zegt, voegt het niets toe aan het verhaal. Deseyn is overigens niet consequent in zijn pogingen om alles te veramerikaniseren. Zo wordt er ergens in het boek melding gemaakt van ‘mattentaarten’ die demannen als kind graag aten. Welnu, mattentaarten zijn beroemde lekkernijen uit Geraardsbergen. Ik denk dat de uitdrukking ‘As American as apple pie’ niet bekend is bij Deseyn, anders had hij de mannen wel over appeltaart laten praten.

Verder heeft Deseyn een zeer onvolwassen preoccupatie met seks en afscheiding. De poep en pies vliegen je in vrijwel elk hoofdstuk om de oren. De hoofdpersonen doen, als ze tenminste niet bézig zijn met vrijen, alle moeite om zo snel mogelijk hun werk te doen zodat ze weer seks kunnen hebben. De vrouwelijke knappe rechercheur genaamd Raven is bovendien nog bisexueel. Niets mis mee, maar de uitgebreid beschreven bedscènes van Raven met allerlei mannen en vrouwen heeft weinig met het verhaal te maken. Datzelfde geldt voor de onnodige en veelvuldige beschrijvingen van Lorne die voortdurend in vuile onderbroeken rondloopt.

Verder is men helaas vergeten om een goede eindredacteur naar dit gebroddel te laten kijken. We moeten regelmatig herhalingen van eerder gemelde feiten lezen, en hoewel ik heel goed weet dat het Vlaams een ander taaleigen heeft dan het Nederlands, kom ik in het hele boek uiterst kromme dingen tegen. Waarom ‘impact’ gebruiken als er ‘botsing’ wordt bedoeld? Waarom ‘outprints’ als ‘afdrukken’ ook een mooi woord is? Hoe bedoelt u ‘de prijs is duurder’ en hoe bedoelt u ‘hij voelde het vel over zijn huid’? In een van de eerste hoofdstukken zet iemand zijn auto stil en trekt vervolgens de sleutel uit het ‘stopcontact’ in plaats van het ‘contactslot’.

Ergens tussen al dit gebrabbel zit een plot die niet eens zo onaardig is. Geef deze plot aan Stephen King of Dean Koontz en ze máken er een echt spannend en eng boek van. Deseyn komt echter niet verder dan lichamelijke afscheidingen, platte sex en dialogen die zijn weggelopen uit een jongensboek uit de jaren zestig.

Ik geloof dat ik mijn oude vrienden, die zo mooi geciteerd worden op het achterplat, maar eens ga bellen… Het is lang geleden dat ik een boek één ster gegeven heb, maar dit verhaal heeft die ene ster ten volle ‘verdiend’!