Iedere alinea een afgebakend kunstwerk!

Laat mij beginnen te zeggen dat ik op verschillende manieren intens genoten heb van Plantage Wildlust. Ten eerste is de schrijfstijl compact; iedere alinea siddert in zichzelf. Zorgvuldig gekozen woorden, beladen zinnen. Geen woord te veel. Alineas die ik stuk voor stuk tot me liet doordringen. En even te ademen voordat ik naar de volgende ging. Elk stuk een afgebakend kunstwerk.
En dan het verhaal. Het nieuwe inzicht in de uitdaging van een kersvers Nederlands directie-echtpaar in een onbekend Suriname. Hun stijfheid die de verbinding met de etnische bewoners van de plantage in de weg staat, en niet te weten hoe anders. De spanningen in het huwelijk, de maandelijkse teleurstelling, de doorlopende verliezen, de afhankelijkheid van een voorman met een eigen agenda.De dreiging bouwt door de gebalde schrijfstijl traag op en het onvoorspelbare heftig einde heeft mij emotioneel behoorlijk geraakt. Is de overeenkomst met het begin van Fansi’s stilte (de eigen familiegeschiedenis van de schrijfster) toeval, of is dat een veel voorkomend verzwegen gebeuren in de koloniale periode? Ik raad het boek van harte aan!

Jaqueline Delprado