Alweer een prachtig boek van Boyne!

Oh, wat houd ik toch van de boeken van John Boyne! Toch is ieder boek van hem zo anders dan ik van te voren verwachtte.

‘Maurice Swift is beginnend schrijver en is bereid om er alles aan te doen om zijn dromen te verwezenlijken. Schrijftalent heeft hij wel, echter ontbreekt het hem totaal aan inspiratie. Maar er zijn altijd andere mensen die verhalen te vertellen hebben en die mag je gerust gebruiken, toch??’

Klinkt niet echt als een spannend verhaal, toch? Maar dat is het, of wordt het, wel! Want Maurice is een verachtelijk persoon, al weet John Boyne je aan het begin van het boek compleet op het verkeerde been te zetten. De persoon Maurice intrigeert, doet dingen die op het eerste oog tamelijk onschuldig lijken. Aaaah, en hij wil ook nog een kind, aandoenlijk! Hij vindt zelf dat hij niets verkeerds doet.
Maar ondertussen ontrafelt zich het verhaal en krijg je steeds meer het gevoel dat er iets helemaal niet klopt. ‘Een psychologisch kat-en-muisspel’ staat er op de achterflap maar die omschrijving begreep ik tijdens het lezen niet. Tot aan het eind, dan wordt dat helemaal duidelijk.
Grappig detail is dat Boyne in het boek een schrijfster-personage noemt die in één van zijn andere boeken belangrijk is, maar dat kun je alleen maar weten wanneer je dat boek gelezen hebt. Absoluut niet belangrijk voor dit verhaal, maar ik houd van dat soort kleine details.
Oké, misschien ben ik bevooroordeeld, want had ik al gezegd dat ik zo van de boeken van Boyne houd? Maar dit was absoluut weer ***** waard voor mij!