Gebrek aan humor

Laura uit Rimini heeft een kostbare lading in haar rugzak: vier kilo cocaïne. Daar is ze zich zelf niet van bewust: het rugzakje is blijkbaar verwisseld met dat van haar professor, die op diezelfde dag vermoord werd. Vele anderen azen op het rugzakje: een paar boeven met een tekenfilmmasker, een paar maffiosi en een paar politiemannen.
Het scenario van Laura uit Rimini is verderlicht, en reikt dan ook nauwelijks 120 pagina's ver. Meer zit er echt niet in, dus zou ik blij moeten zijn dat Lucarelli zich weet in te houden.

Maar ik treur liever om de bordkartonnen personages, de makke scènes, en vooral het (onbedoelde) gebrek aan humor. Want geef toe: wat is er in hemelsnaam goed aan een boek over de maffia als je er niet mee kan lachen? Feit is dat het meer vraagt dan drie Mickey Mousemaskers om dat tekort weg te werken. Laura uit Rimini? No, grazie!